Kort getest: Yamaha MT-125

Een jaar of twintig geleden wandelde een Nederlander hongerig door de desolate buitenwijken van Iwata in de stromende regen en gitzwarte duisternis, op zoek naar iets van eten. Uiteindelijk werd ik magnetisch aangetrokken door een felle horecaverlichting in de verte, waar ik volledig ‘lost in translation’ de gewenste gerechten en favoriete biermerk aanwees. Memorabel ja, maar of dit troosteloze scenario nu model stond voor de latere Dark Side of Japan? Doe mij dan maar de bright side of life aan de zonovergoten Costa Blanca met de vernieuwde Yamaha MT-125.

Over de noviteiten vallen weinig woorden vuil te maken. Primo: een nieuw, zeer welkom en fraai 5 inch TFT-scherm met smartphoneconnectie voor info over gereden routes, hoogteverschillen, temperatuur, acceleratie, verbruikscijfers en een onderliggende routebibliotheek annex routeplanner. Een draaiwieltje rechts navigeert je door de menuopties, al vraagt dat een vaste duim (dus egaal wegdek).

Secundo: tractiecontrole. Je moet met 15 pk en 11,5 Nm wel in een ultiem rampscenario van de meest unieke samenvallende toevalligheden verzeild raken, wil je eens in je leven aanspraak maken op dit digitale vangnet. Maar oké, het stimuleert wellicht de gemoedsrust van de rijder om de dark side van het motorrijden te vermijden.

Nu zou ik als doorgewinterde 125cc-rijder wel de laatste zijn om de motorische prestaties van de MT-125 belachelijk te maken. Integendeel, zeker vergeleken bij mijn TW125 en Monkey 125 heeft deze watergekoelde, lange-slag krachtbron een stuk meer in zijn mars, vooral door Variable Valve Actuation. Bij 7.400 tpm maakt de op koppel ontworpen nokkenas plaats voor een nokkenas met een agressiever profiel zodat de eencilinder een stuk harder (en vooral langer) in toeren doorloopt. En die overgang laat zich niet voelen. Het rode gebied begint zowaar pas bij 11.000 toeren.

Je moet eventuele sympathie met de manisch draaiende mechaniek overboord zetten wanneer je met een haartje rugwind de 141 km/u aantikt, wat achteraf op je telefoon 132 km/u blijkt te zijn bij 10.500 toeren. Serieus pittig voor een 125cc. Maar ook als de omstandigheden tegenzitten – tegenwind, vals plat – loopt de MT-125 met licht gebogen rijder nog altijd zo’n 100-110 op de klok bij 8.000 toeren.

Deze lichtste variant van de Masters of Torque-collectie leent zich daarom niet alleen pico bello voor stadsverkeer, maar ook het woon-werkverkeer ernaartoe. Tuurlijk, veel reserve heb je niet tussen hitsige woon-werkers op vier wielen, maar je hoeft geen geborgenheid te zoeken in de slipstream van een vrachtwagen om buiten schot te blijven.

Heeft ook alles te maken met de flinke, stoere, volwassen afmetingen van deze MT. Deze 125 is allesbehalve een nageboorte van uit de kluiten gewassen familieleden, maar kan zichzelf prima bedruipen met zijn dappere attitude. Hoewel hij korter op zijn wielen staat met een wielbasis van slechts 1.325 millimeter, staat het zadel gewoon drie centimeter hoger dan bij de MT-03, een fractie hoger dan bij de MT-07. Top, zo neem je een motorfiets als fabrikant serieus, een bijdrage aan de +60.000 verkochte MT-125’s sinds 2014.

Die korte wielbasis en de bescheiden 142 natte kilo’s resulteren natuurlijk in een erg fris stuurgedrag, vooral omdat je met de stuurgerichte zithouding direct in de aanslag zit. Natuurlijk hak je de voorkant in stadsverkeer zonder natte oksels in de kleinste beschikbare gaatjes, maar ook op de buitenweg maakt de MT-125 de brommerpuber in je wakker (dit laatste geldt voor oude mensen).

Met een dosis – zo niet overdosis – zelfvertrouwen ga je al snel de Michelin Pilot Street richting de rand rijden terwijl je de drie centimeter gasklep overal wijd opgesperd houdt. Op Spaanse bergwegen wil in de afdaling bij remmen de achterkant nota bene de flitsend sturende voorkant voorbij, maar Nederland heeft geen bergen. En weinig MT-125-rijders zullen onze landsgrenzen oversteken naar de Alpen (daag me niet uit…).

De enkele schijf voor presteert even effectief als de achterrem, en zonder torderen van de vork. Er bestaan tal van agressievere remmen, maar op een lichte fiets als de MT (en elke 125cc) zouden die hun doel voorbijschieten. Grootste voordeel van deze set-up is dat eindelijk eens een ABS ontworpen is dat lekker laat ingrijpt. Bij nagenoeg alle soortgenoten wordt echt sportief gedrag maar al te vaak gedwarsboomd door vroege ABS-interventie.

Het knappe stuurgedrag heeft wel een prijs; verwacht met de MT-125 namelijk geen comfortabele motorfiets. De zadelvulling is gering, de achtervering hard en de voetsteunen staan tamelijk hoog zodat een krappe kniehoek ontstaat. Met een benzineverbruik van rond de 1:40 en een tankinhoud van 10 liter is het leegrijden van een volle tank zonder pauzes voorbehouden aan bikkels.

Conclusie In Nederland zijn A1-rijbewijshouders de verschoppelingen van de samenleving, want voor 800 piek extra heb je een MT-03 met 27 (!) pk meer. Zo redeneert iedere gelukszoeker in zijn onstilbare honger naar meer, meer, méér. Maar waarom zouden we niet eens een innerlijke blokkade opwerpen, niet langer somberen over dark sides, maar in alle bescheidenheid genieten van de bright side of life? De MT-125 is een wereldmotor, een prachtig, stoer ding. Koester ‘m zoals ik mijn TW125 al 24 jaar lang.

Plus- en minpunten
+ Een echte motorfiets
+ Kan best op de snelweg
+ Superknap ding (behalve in zwart)
– Hard zadel
– Scherpe kniehoek
– Stop de inflatie

Lees het volledige testverslag in KicXstart oktober 2023

Motor: vloeistofgekoelde eencilinder SOHC 4V; variabele nokkenassen
Boring x slag:  52 x 58,7 mm
Compressieverhouding:         11,2:1
Max. vermogen:         15 pk @ 10.000 tpm
Max. koppel: 11,5 Nm @ 8.000 tpm
Gewicht:         142 kilo (rijklaar)
Zithoogte:       810 mm
Tankinhoud:    10 l
Prijs Nederland:         € 6.499,-
Prijs België:     € 5.699,-

Tekst Joost Overzee • Fotografie Yamaha