Homologatiespecials zijn zo oud als het WK Superbike zelf. De eerste twee titels staan op naam van de Honda RC30, die het opnam tegen onder meer de Yamaha OW-01, maar die dingen komen al genoeg aan bod. Nee, wij hebben het hier over de motoren die uiterlijk nauwelijks verschilden van de standaardmotoren, maar onderhuids wel. Het soort motoren waarvan enkel de kenners wisten welk vlees er in (of onder) de kuip zat. Deze week: Yamaha YZF750SP (1993).
Omdat Yamaha met z’n wel heel speciale OW-01 de tanden stukbeet op de RC30 en Ducati 888, ontwikkelde het merk de YZF750. En net als bij de Kawasaki ZXR750 en de Suzuki GSX-R750 kwam daar ook een homologatiespecial (500 stuks) van in de vorm van de SP (in de VS werd dat de R). Die werd uitgerust met andere nokkenassen, 39 mm Keihin flatslide carburateurs, een close-ratio versnellingsbak, volledig instelbare Öhlins vering vooraan, lager ruitje en een monoposto zitje. Het scharnierpunt van de achterbrug was instelbaar, maar dat alles leverde geen titels op in het WK Superbike, hoe hard Colin Edwards en Nori Haga het ook probeerden… Overigens was de YZF750SP in de Endurance wél succesvol, met onder meer vier zeges in de 8 Uur van Suzuka.
Terwijl je in de vertrekhal van de luchthaven zit te wachten om te boarden naar het zuiden van Spanje waar
Toen Yamaha in 1991 met de TDM 850 op de proppen kwam, zette het merk met die vreemde eend/gewaagde gok
We gaan er geen doekjes om winden: terwijl elektrische scootertjes voor de stad en alles wat daarrond ligt intussen gemeengoed
Ultiem veilig is het misschien niet, handschoenen die stoppen bij de pols. Ga je op je giechel, dan zijn je
