Kort getest: Ducati Streetfighter V4 S

Vogelgeluiden zetten weer de toon op Andalucia. Een paar monteurs vervangen nog wat banden voor de dag erna, de touringcar naar het hotel wacht op de laatste omgeklede rijders. Resultaat van een dag veredeld racen met een man of 15-20, ieder twee uur gereden: nul valpartijen. Even speel ik met de gedachte om ‘The Uncrashable’ boven dit verhaal te zetten.

Licht gelach steeg de avond ervoor op toen de Ducati-verantwoordelijke inzake de 2023-versie sprak over upgrades om de Streetfighter V4 S wat sportiever te maken en geschikter voor circuitdagrijders. Knap staaltje Italiaanse humor; alsof de vorige, eveneens 208 pk sterke Desmosedici Stradale nog iets tekortkwam. Sportieve upgrades voeren de boventoon: de trots waarmee het 4 mm hogere scharnierpunt van de mono-arm en de Full modus zonder interventies worden geopenbaard, toont aan hoezeer de straatafdeling leunt op R&D uit de Corse-hoek.

Uit eerdere ervaringen blijkt de Streetfighter een onweerstaanbaar opzwepende machine te zijn. Tussen de 7 en 10.000 toeren kun je al gigantisch opschieten, vanaf de 10 t/m 15 is volle acceleratie op straat haast ondoenlijk door de astronomische versnelling en een overkill aan verkeersdeelnemers. Zelfs op circuit, waar maximale acceleratie doorgaans snel gaat wennen, blijft de 1.103cc Desmosedici Stradale V4 ieder moment weer de menselijke geest overdonderen door zijn verpletterende kracht in hogere regionen.

Gedecideerdheid bij overschakelen is een must; van 4 naar 5 wil bij te veel nonchalance een vrijstand optreden. Waar schakelen over het geheel smooth verloopt, kan bij opschakelen tussen dezelfde vierde en vijfde versnelling een forse, bokkige reactie in de transmissie ontstaan die m’n mechanische hart geen goed doet. Daarover gesproken: los van de motorische recall van de Multistrada V4 non-desmo in 2021, blijkt de hardware van de Desmosedici Stradale in de praktijk betrouwbaar. Verbluffend, gezien de bizarre prestaties die de krachtbron moet leveren. Hoe duizelingwekkend ook de digitale variabelen, in iedere modus pikt ‘ie de signalen vanuit de gashand met microscopische precisie op.

Voor een sterveling als ondergetekende voelen de rondom controlerende functies ook bijna als een belemmering in het zoeken naar het grensgebied. De alomtegenwoordigheid van digitale ‘filters’ maakt de interactie – voor mij althans – met het rijwielgedeelte wat mistig. Ook nog eens geholpen door de Diablo Superbike slicks, voel ik geen signalen terug vanuit een grensgebied dat vele malen verder ligt dan mijn menselijke maat. Tuurlijk mis ik de coureursinstelling, direct op de limiet, en zonder digitale infiltratie zou het druk worden in de grindbak en in het Wilhelmina Gasthuis, maar ik voel bijkans niets in mijn donder terug van het rijwielgedeelte.

Da’s buitengewoon geruststellend, maar ook wat frustrerend; met zo ontiegelijk veel digitale variaties volstaat voor mij twee uur op circuit bij lange na niet om de zoektocht naar het grensgebied op te zoeken of anderszins te experimenteren. Laat staan dat ik me gezien het beperkte tijdsbestek echt serieus waag aan de ‘unplugged’ positie Full. Wel een-op-een op te merken zijn de remkracht en dosering van de Brembo Stylema’s; niet van deze wereld zo sterk en geraffineerd. Tijd om je af te vragen of dit ooit nog beter kan, maar dat schreven journalisten ook al over de dubbele schijf van de Z900 in 1974…

Conclusie Als een bom op wielen: zo voelt en klinkt ‘ie aan het stuur, zo toont de Streetfighter V4 S zich op circuit. Mochten sommige prettig gestoorde bodybuilders het circuit op willen op deze naked, kunnen de echte daredevils nog een beroep doen op de SP2-versie; zes kilo lichter en in racetrim 12 pk en 7 Nm sterker. De wereld is gek geworden. Maar oh boy, wat een heerlijkheid dat er nog grensoverschrijdende extremisten bestaan die zo’n verstandelijk overtollig, maar puur hartveroverend en uitzonderlijk geraffineerde raket durven bouwen. En er types bestaan die – zolang het nog kan – deze crème de la crème van motorfietstechniek in huis halen. De grens tussen geniaal en gestoord is flinterdun; en gelukkig heb ik ook die grens niet gevonden.

Lees het volledige verslag in KicXstart mei 2023

Plus- en minpunten
+ Nog altijd crimineel snel
+ Kun je nog crashen?
+ Onwereldse remmen
– Verloren voorwerpen: hoofd gezocht!
– Gebrek aan ‘real world’ gevoel (behalve in Full)
– Valse neutralen/gat tussen 4 en 5

Motor: 1.103cc Desmosedici Stradale, 90° V4, 4 kl./cil., desmo
Boring x slag:  81 x 53,5 mm
Compressieverhouding:         14:1
Max. vermogen:         208 pk @ 13.000 tpm
Max. koppel: 123 Nm @ 9.500 tpm
Gewicht:         178 kilo (droog); 197,5 kilo (nat)
Zithoogte:       845 mm
Tankinhoud:   16,5 l.
Prijs Nederland:         € 30.690,-
Prijs België:     € 26.390,-

Tekst Joost Overzee • Fotografie Ducati