Bandentest: ContiAttack SM2

Een band, enkel en alleen voor straatlegale supermotards. Klinkt onlogisch? Ik moet toegeven dat ik in eerste instantie ook veel vragen had…

Losstaand van het feit dat Continental mikt op een heel kleine niche binnen een heel kleine niche – supermotards zijn nu niet meteen dik gezaaid – vraag ik me vooral af wat er zo anders moet zijn aan die SM-band tegenover pakweg een band voor naked bikes? Niks wat niet opgelost kan worden met drie daagjes knallen in de Oostenrijkse Alpen en een privécircuit ter beschikking, toch?

OEM
Een eerste antwoord krijg ik al meteen in de vorm van drie kleine lettertjes: OEM. Continental is immers de Original Equipment Manufacturer voor de straatlegale sumo’s van de Pierer Group. Daarmee ken je meteen de financiële uitleg achter het ontstaansverhaal van de ContiAttack SM2, want je vindt ze dus standaard terug onder iedere GasGas 700, Husqvarna 701, KTM 690 SMC-R en wie weet wat er nog uit de bus kan komen bij die andere merken die nauw gelinkt zijn aan de industriereus – CFMOTO en MV Agusta.

Dik 90 % van alle nieuw verkochte straatlegale supermotards rolt sinds 2024 dus uit de fabriek op de ContiAttack SM2. Zo, de Continental-aandeelhouders zijn in minder dan twee alinea’s tevreden gesteld, nu jij nog, m’n beste octaansnuivende, achterwieldriftende, wheeliepoppende lezer(es).

Kan het goedkoper?
Want als we de afgelopen jaren één ding geleerd hebben over OEM-banden, dan is het wel dat de motorfabrikanten er maar wat graag op besparen. ‘Kunnen we ze niet goedkoper krijgen?’, ‘En wat als we het logootje nu op een goedkopere band plakken?’, ‘Kan je geen budgetversie maken met wat minder profieldiepte of een ander karkas?’, ‘Gewoon zwart, rond en betaalbaar aub’ … alle trucjes komen aan bod in de stammenstrijd tussen de motorfabrikanten en bandenfabrikanten.

Niets van dat alles bij de ContiAttack SM2, zo verzekert het team ontwikkelaars ons. “Iedere ContiAttack SM2 voldoet aan de hoge normen die we stellen in onze fabriek in Duitsland. Geen boerenbedrog.” Klinkt goed, al zijn er toch enkele kanttekeningen die ik spaar voor aan het einde van dit artikel.

Black Chili
Zodra de obligate Powerpointpresentatie van start gaat, worden we getrakteerd op wat marketingtermen en uiteraard de spinnenwebdiagrammen die we op iedere bandenpresentatie zien. Weinig nieuws: de band werd op alle vlakken beter dan de vorige en overstijgt daarmee dus vlotjes de ContiAttack SM uit 2011 en de ContiAttack SM EVO uit 2014.

De opvallendste nieuwigheden zijn Black Chili Compound, Extra Rain Grip en Grip Limit Feedback waarbij je voor die laatste twee zelf wel kan raden wat de bedoeling is. De Black Chili Compound is een pittig koosnaampje voor de nieuwe silicacompound die Continental ontwikkelde en die je vooral herkent aan de altijd doffe look van de band.

Zelfs de gloednieuwe testexemplaren zien er dus uit alsof ze al enkele kilometers tot op het randje ingereden zijn en van een glanzende finish uit de bandenmal is geen sprake meer. De manier om een nieuwe van een ingereden Black Chili band te herkennen, is dus door met je vinger over het loopvlak te gaan en te zien hoeveel asfaltstof erop ligt.

Druk, druk, druk!
Goed, over naar de praktijk dan maar? Op een oefenbaantje bij Saalfelden mogen we de Conti’s eens flink op de pijnbank leggen. Ideaal om te testen of die Grip Limit Feedback effectief nut heeft, of dat het vooral een leuke marketingterm is om aan te halen bij de uitleg waarom je arm nu weer in het gips ligt.

Uiteraard start alles rustig en verantwoord, want met een stralend zonnetje bij 30° is het asfalt pokkeheet. De bandendruk die warm op 2.4 à 2.5 bar gezet werd, mocht meteen een stukje lager want na drie rondjes inrijden is de Black Chili Compound al aan het koken en gaan we aan het glijden. Korte opwarmtijd? Dat zeker! En nadat we de bandendruk verlagen richting de 2.1, 2.2 bar (zowel voor- als achteraan) kunnen we pas echt genieten.

Extra dosis zelfvertrouwen
Hoewel Supermoto’s door hun lage gewicht niet de meest stabiele motoren zijn, plakken de Conti’s lekker aan het asfalt en geven ze ontzettend veel vertrouwen. Harde remmanoeuvres, scherpe hellingshoeken, oneffenheden in het asfalt, alles wordt soepeltjes verteerd zonder bijkomende opmerkingen. Of de levensduur van de band op deze manier effectief anderhalve keer zo lang zou zijn als de vorige generatie zou ons natuurlijk een raadsel blijven, al blijkt het onmogelijk om de ContiAttack SM2 op echte fouten te betrappen.

Sterker nog: hij stuurt echt opmerkelijk licht en sluit daarmee perfect aan bij de speelse natuur van de Oostenrijkse testmotoren. Bij nader inzien is het zelfs vreemd dat bandenfabrikanten niet vaker banden ‘op maat’ maken voor specifieke motoren. Het is tenslotte een van de zwaarste onafgeveerde onderdelen van je motorfiets.

Licht én stabiel
Wanneer we de openbare weg op gaan, rolt de ContiAttack SM2 verder op dat positieve elan. Net zoals de straatlegale Pierer supermoto’s het evenwicht vinden tussen vederlichtheid en stabiliteit, blijkt de Conti een band die maar wat graag de krapste bochten aaneenrijgt zonder z’n balans te verliezen in lange doordraaiers of op oneffen wegen. En het belangrijkste is misschien nog wel dat er aan grip nooit een gebrek is.

Zelfs wanneer je in supermoto-mode met een schuivend achterwiel de bocht inremt, krijg je heel veel feedback over wanneer de band opnieuw zal bijten. En net zo goed geeft de band duidelijk aan wanneer de voorkant op z’n grens zit en mogelijks tractie zou verliezen. Ik zal niet schrijven dat highsiders verleden tijd zijn, maar Continental draagt toch weer een flink steentje bij voor alle rijders die moeite hebben om de blinkende kant bovenaan te houden.

Voor vier motoren
Waar zit dan het addertje? Welnu, zolang je met een 701/690/700 of Ducati 698 Hypermotard rijdt, is er weinig aan het handje. De band is licht, duurzaam, warmt snel op en doet zoals hierboven beschreven alles wat je maar kan verwachten.

De keerzijde van de medaille komt pas aan het licht als je iets verder kijkt dan die vier motoren. Ben je de eigenaar van een pakweg een lichte nakedbike, of een KTM 890 SMT, Ducati Hypermotard of iets gelijkaardigs, dan zou je misschien ook in de verleiding komen om dit rubber te proberen. Maar dat gaat dus eenvoudigweg niet.

De ContiAttack SM2 is immers niet beschikbaar in een bandenmaat breder dan 160. Jammer, maar er is meer. Ook eigenaren van pakweg een Hornet 750 die zich aangesproken voelen tot de sportieve kwaliteiten van de Conti hebben pech, want de snelheidsindex van de ContiAttack SM2 beperkt zich tot H oftewel 210 km/u, terwijl je op de meeste andere motoren een V (240 km/u) nodig hebt. Jammer? Of logisch?

Conclusie
Als we de uitleg van Product Manager Sagren Nair mogen geloven, is het een heel bewuste keuze. “Continental is een industriegigant, maar de motorfietsafdeling heeft nog werk aan de winkel qua productgamma. We leggen daarom de focus liever op een paar uitmuntende producten die perfect hun doelgroep raken, dan dat we met hagel gaan schieten en het misschien alsnog moeten afleggen tegen bekendere namen in motorland.”

“De ContiAttack SM2 dankt z’n uitzonderlijke rijkwaliteiten aan z’n lichte karkas en mega-grippy compound. Die combinatie kunnen we uiteraard ook overbrengen naar bredere en stevigere banden, al eindig je dan weer met een totaal nieuw product. Daar zijn we ons op de hoofdzetel in Korbach ook zeer goed van bewust.”

Voorlopig blijft de ContiAttack SM2 dus een band die enkel beschikbaar is voor een heel select clubje, al is het dan ook wel het neusje van de zalm.

Tekst Arno Jaspers • Fotografie Continental