Avontuur begint bij jezelf

Reizen met de motor is toch eigenlijk een apart fenomeen. Je bent maanden, weken of (in mijn geval) dagen in de weer met plannen en voorbereiden om de boel zo gesmeerd mogelijk te laten verlopen, om er naderhand achter te komen dat juist die meest ‘gesmeerde’ expedities maar zelden echt een plekje weten te veroveren op de harde schijf. Ik heb inmiddels ontelbare trips gemaakt over de grens, maar van het merendeel kan ik de film toch echt niet meer afspelen – of op z’n best een paar kleine flarden.

Dat ene vergezicht, dat fraaie restaurantje, die bochtenpartij daar-en-daar. Leuk, maar niet dusdanig dat ik de kroeg wel even plat speel met een vaatje vol sappige anekdotes. Dat gebeurt pas als de met Zwitserse precisie samengestelde reisplannen haarscheuren beginnen te vertonen, of, beter nog, onherstelbare breuklijnen.

Vaak liggen daar twee dingen aan ten grondslag: oneigenlijk gebruik en weersinvloeden. Om met het eerste te beginnen, een R 1250 GS is natuurlijk leuk (…), maar op reis zal je altijd afstappen met het idee ‘leuke vakantie, precies wat ik ervan had verwacht’. Omdat de dikke boxer er tot in z’n laatste elektronische vezel nu eenmaal op toegespitst is om jou een plezierige, kreukvrije reis te bezorgen. Het is de glamptent onder de motoren; van buiten oogt het als avontuur, de zespits inductieplaat en regendouche binnen vertellen een heel ander verhaal. Comfortabel? Ja. Mooi verhaal voor later? Kleine kans.

Leuker wordt het – zeker achteraf – als de boel juist niet loopt zoals verwacht. Daarbij heb je zelf bij de motorkeuze al een flinke vinger in de pap. Zo stond ik ooit met collega Overzee boven op de Alpe d’Huez een gepensioneerd echtpaar in een Citroën los te bikken vanuit een volkomen uitzichtloze, ingesneeuwde positie. Alleen maar omdat wij aan boord van onze VanVan en TW 125, inclusief bijbehorende noppenbanden, in het vroege voorjaar tot zulke grote hoogtes waren gestegen. Op ieder ander soort motor hadden we vele honderden meters lager al bedankt voor de eer.

Met mijn broer reikte een trip op een RS125 en Mito 125 (tweetakt, inderdaad) ooit tot Gibraltar. Dat ik uiteindelijk met het vliegtuig terug moest omdat de Aprilia bij Girona z’n powervalve in de cilinder deponeerde, was op dat moment uiterst dramatisch … maar leverde wel een vat vol herinneringen op dat we een kleine twintig jaar later nog steeds met liefde aanboren. De bewuste klep staat nu ingelijst op de schoorsteenmantel. Moraal van het verhaal: voor echt avontuur is enige creativiteit qua motorkeuze vaak een vereiste.

En dan zijn er nog de factoren van buitenaf. In het bijzonder de weergoden. Dan kan je nog zo goed beslagen ten ijs komen (soms letterlijk), Pluvius en Thor gooien met liefde het nodige roet in het eten. Van een glibberpartij aan boord van een kwartet supersports waarbij we ter hoogte van Vierzon, midden Frankrijk, overvallen werden door sneeuw en ijzel, word ik nog steeds weleens badend in zweet wakker.

Net als de stormwind een dag later aan de Côte d’Azur, die complete vrachtwagens de berm in blies en dusdanig inbeukte op onze vege lijven dat we genoopt waren tot GP-waardige hellingshoeken om alleen maar rechtdoor te kunnen blijven rijden. Of dat op het moment zelf genieten was? Niet bepaald. Maar we hebben het overleefd en er ’s avonds in Barcelona een paar grote kruiken bier op stukgeslagen.

Om maar te zeggen dat de weg naar onuitwisbare herinneringen doorgaans niet geplaveid wordt op strak asfalt, maar juist op de ongebaande paden, zonder weet van een goede afloop. Ik ga als ik dit tik over drie dagen op pad voor een trip richting Slovenië. Op een Ducati 996 die nu nog bij de dealer staat voor een ‘probleempje’ met de ECU en waarvan ik nog geen idee heb hoe ik er ooit m’n bagage (monoposto…) op mee ga nemen. Kortom, als de voortekenen niet bedriegen, wordt het een onvergetelijke reis.