De middelvinger

De krokussen staan in bloei, de lammetjes springen door de wei, het sompige moeras (voorheen tuin) is eindelijk doorwaadbaar en de dijken worden stuk voor stuk weer afgesloten voor de homo sapiens motoricus. Kortom, het is lente! Nu krijg ik dat lentegevoel hier, op een steenworp van de beruchte bollenvelden, sowieso wel binnen; is het niet via de neusvleugels dan wel middels de kluwen aan Duitse touringcars die een soort ondoordringbaar ijzeren gordijn opwerpen tussen ons huis en de atletiekvereniging van mijn dochters, toevallig net aan de andere kant van De Keukenhof.

Hoe verleidelijk ook, zo’n instagramplaatje met tulpen op de achtergrond, laat motorrijden in deze contreien maar uit je hoofd … tenzij je in recordtempo je koppeling eruit wil branden of een fetisj hebt voor het tellen van ‘Luid geluid is uit’ bordjes. Want ook die schieten hier vlot uit de grond.

Nu heb ik nog het geluk dat ik op een doordeweekse ochtend de bollen in kan duiken onder het mom ‘het is m’n werk’, zoals onlangs ook geschiedde op een Yamaha MT-09. Het zonnetje scheen (zowaar) en ik betrapte mijzelf er stiekem op zelfs zin te hebben de MT terug te brengen naar de rechtmatige eigenaar, ritjes die doorgaans dermate bol staan van de tijdsdruk, logistieke malheur en aanverwante feestelijkheden dat ‘werk’ inderdaad het eerste is dat in je opkomt. Maar deze keer niet en dus stuurde ik de MT-09 fluitend voor een blokje om.

Dat fluiten duurde exact 3.65 kilometer, toen ik bij het uitkomen van de allereerste bocht (rustig aan, banden nog koud, blok idem) door een seniore dame op de fiets – overduidelijk uit de categorie ‘oma’ – werd getrakteerd op een wapperende … middelvinger! Ik vloog volledig van m’n theewater bijna de bocht uit, maar gezien de overtuiging waarmee de vinger mij bleef volgen was ik toch echt de geadresseerde.

Wat nu, omdraaien? Maar dan wat? In discussie? Ik met m’n oordoppen in, zij met haar Specsavers versterker. Dat wordt een dolle boel. En stel je voor dat ze haar paraplu trekt en het eindigt in een handgemeen… “En hoe was jouw dag vandaag?” “Nou, net eigenhandig een oma op de eerste hulp geslagen maar verder wel lekker.” Dat staat toch ook niet echt goed op je cv. Tegen de tijd dat al deze scenario’s door m’n hoofd waren geschoten, was ik trouwens alweer een paar kilometer verder en bleef uiteindelijk alleen de waaromvraag nog over…

Heel simpel. Omdat ik op een motor zit natuurlijk. Als een Marokkaanse jongen blauwbekkend voor de entree van een nachtclub komen op een voorjaarsdag, naast de koeien, ook voor de motorrijder alle vooroordelen van stal. Motorrijder. Snel. Herrie. Aso. Dus middelvinger. Waar we tot een paar jaar geleden nog ietwat onder de radar en beetje rebels konden zijn, moet je anno 2024 in dit propvolle, gepolariseerde landje de restanten van verdraagzaamheid en wederzijds begrip met een vergrootglas zoeken.

Maar goed, voordat ik jullie nu allemaal een voorjaarsdepressie aanpraat, uiteindelijk was dat ritje met die MT-09 best leuk. Ver van de dijken, de drukte, de middelvingers. En m’n 996 stond bij Yamaha op me te wachten. Inclusief Termignoni’s. Mijn eigen, kleine carbonfiber middelvingertjes.