Tweedehands: Ducati Hypermotard 1100 (2007-2012)

Toen Ducati in november 2005 op de Eicma het doek van de Hypermotard concept bike haalde – een creatie van de onovertroffen Pierre Terblanche – was dat ruimschoots genoeg om de titel van ‘Mooiste motor van de beurs’ weg te kapen. Nu zijn de Italianen nogal chauvinistisch als het over hun motoren gaat, maar Ducati putte genoeg vertrouwen uit de waanzinnig positieve reacties om in mei 2007 de Hypermotard op de wereld los te laten.

Tot voor 2006 waren supermoto’s omgebouwde enduro’s. Noppenbanden eraf, straatrubber erop, kleiner voorwieltje plus aangepaste remmen en klaar was Kees. In 99 % van de gevallen aangedreven door een monocilinder van maximaal 650cc, het soort drilboor dat al de vullingen uit je tanden knalt als je er nog maar aan denkt om meer dan tien kilometer rechtdoor te rijden.

Ducati gaf de voorzet met het Hypermotard prototype in 2005, KTM lanceerde in 2006 de 950 Supermoto en Ducati volgde door in 2007 de Hypermotard in productie te nemen en er meteen ook een hoogwaardiger S-versie naast te zetten. Zowel optisch als technisch en qua rijwielmaten twee vreemde vogels waar het journaille tijdens de perspresentatie niet meteen raad mee wist; gelukkig gaf Ruben Xaus het goede voorbeeld door met een knietje aan de grond naar de bocht toe te glijden, mét opgestoken duim.

De Hypermotard moest het speelse van de klassieke supermoto’s koppelen aan de langere adem van de 1.078cc lucht-/oliegekoelde L-twin. Motorisch waren de Hypermotard en de Hypermotard S identiek, de 103 Nm en 90 pk (uit de Multistrada 1100) vallen zeventien jaar na de lancering pover uit. Toch volstaat de paardenstal om heel sportief met de Duc te rijden, al moet je jezelf wel wat tijd geven om te wennen aan de machine.

Je zit nadrukkelijk vooraan op de motor (supermotardstijl dus) met een joekel van een laag geplaatst stuur dat nog breder lijkt omdat de (inklapbare) spiegels op de uiteinden zijn gemonteerd. Hoewel Ducati de Hypermotard in onnoemelijk veel versies en heeft aangeboden en nog steeds aanbiedt, is het nooit een verkooptopper geweest. Simpelweg omdat je te weinig windbescherming en te weinig benzine in de tank hebt om er dagelijks lange afstanden mee te rijden, waardoor het gebruik beperkt blijft tot stuntritten op zondagochtend.

Het 1.078cc blok en de droge koppeling zijn heel betrouwbaar, de remmen zijn krachtig en prima te doseren. De bouwkwaliteit is overtuigend, het monochrome dashboard valt naar hedendaagse normen nogal pover uit. De eerste modellen hadden problemen met de batterijkabels die loskwamen waardoor je na de landing van een perfect uitgevoerde wheelie ineens te voet moest, maar dat euvel was snel opgelost. Verder zijn er geen grote problemen bekend. De standaard Hypermotard werd in 2007 voor een pittige 11.499 euro geïntroduceerd, de S-versie moest nog eens 2.000 euro meer kosten.

Anno 2024 zijn de tweedehandsprijzen nog altijd van de pot gerukt. 6.000 euro voor een prima onderhouden Hypermotard uit 2008 met 40.000 kilometer op de klokken wil de liefhebber misschien nog betalen, 10.000 euro voor een Hypermotard Evo SP van 2011 is te gek voor woorden. Er is nog altijd een verschil tussen ‘waardevast’ en ‘overdrijven’…

Luchtgekoelde L-twin • 1.078cc • 90 pk • 179 kg (droog) • 11,5 l • € 6.000 – € 10.000