Royal Enfield Slide School: Blij dat ik glij!

Flattracken. Voor menig GP-coureur staat het draaien van rondjes op de zanderige, vlakke baan aan de basis van mondiaal racesucces. Kwestie van jong geleerd en dan oud gedaan. Vervelende bijkomstigheid is wel dat diezelfde coureurs veelal uit de VS of Australië komen. Daar is flattrack deel van de opvoeding. Rondjes draaien in het zand wilde op Nederlandse kleibodem nooit echt landen, maar daar zou de Royal Enfield Slide School weleens verandering in kunnen brengen. Wij gaan langs voor een spoedcursus stofhappen voor beginners.

Flattracken ziet er altijd waanzinnig spectaculair uit en hoe simpel het basisprincipe ook is – zo hard mogelijk rondjes draaien linksom – heb ik geen flauw idee hoe je op twee wielen een dergelijk parcours aanvliegt. Vrij letterlijk in dit geval. De opdoemende feesttent in het weiland achter het groene Kawasaki-bolwerk van Nol Bikker (altijd in voor een beetje ongein) doet vermoeden dat de bestemming bereikt is. Een tractor doet nog snel wat rondjes ter preparatie van de baan. Hier stonden gisteren doodleuk nog een paar koeien te grazen.

Maar laat dat nu juist de charme zijn van flattracken: vind ergens een beschikbaar perceel en het feest kan beginnen. Laagdrempeliger kan het bijna niet. De pop-up circustent waarin wij welkom worden geheten is in die zin eigenlijk al aan de ambitieuze kant, maar komt in dit geval geheel op het conto van Royal Enfield, het merk dat aan de wieg staat van de Slide School.

De insteek van Royal Enfield wat betreft flattracken is wel een interessante. Het oeroude merk, ooit door de Britten achtergelaten in Indiase handen, timmert tegenwoordig flink aan de weg en daarin steken ze ook hun sportieve aspiraties niet onder stoelen of banken. Al moet je in dit geval dan niet denken aan een kunstmatig opgetuigd Moto2-team, miljoenen verslindende Dakar-deelname of een andersoortige ver-van-onze-bedshow, nee, de Indiërs zetten juist in op laagdrempelige fun voor gewone stervelingen als jij en ik.

Kijk, dat is nog eens een verrassende benadering, de speciaal ingevlogen motorsportmanager Rahul Sinroja legt uit waarom daar juist de kracht ligt van het flattracken: “Wegrace is mooi, maar ook zeer kostbaar en los van de financiële middelen zijn er ook maar weinig mensen die het maximale uit de huidige motoren weten te halen. Wat is daar dan leuk aan? Wij denken dat een grote groep het veel leuker vindt om met een paar gelijkgestemden de baan op te gaan en een dag lol te beleven, tegen minimale kosten. Iedereen zou van motorsport moeten kunnen genieten, ook met een wat kleiner budget. Zo zijn wij begonnen met de Slide School en we merken dat dit z’n vruchten afwerpt.”

Royal Enfield zette al meerdere Slide Schools op in de VS, India, Thailand en Italië en nu is Nederland aan de beurt. Met de enthousiaste Benelux importeur Motomondo was het snel zaken doen en als uitbater voor de Slide School werd contact gezocht met de beste flattracker van de lage landen, onze eigen Maikel Dijkstra.

Het basisprincipe van de Slide School is simpel, Maikel voorziet in de training op een geschikte locatie, Royal Enfield levert de motoren en na het overmaken van 190 euro kan je je verkneukelen op een dagje glibberen en glijden over een zanderige oval. Los van een pak lol krik je uiteraard ook meteen je motorbeheersing nog behoorlijk op. Win-win. Wel even zelf je kleding meenemen, maar aan heel veel dingen hoef je verder niet te denken.

Qua kleding kan je in de flattrack trouwens alle kanten op, getuige ook de nogal uiteenlopende garderobe van het aanwezige journaille. De een doet het in racepak (moi), de ander staat lekker te wapperen in crossoutfit, weer een ander begint z’n kruistocht in spijkerbroek. Kortom, je ziet maar.

Beduidend professioneler oogt het rollend materieel. Er staan acht Royal Enfield FT411’s voor ons klaar, zeg maar een soort gestripte Himalayan, inclusief sportuitlaatje, nummerplaten (uiteraard) en de onmisbare flattrackbanden. Er ontbreekt overigens ook iets. De voorrem. Dat is voor een geboren straat-/circuitrijder zoals ik toch altijd even slikken. Ik ben nogal gehecht aan dat hendeltje rechtsvoor. Maikel is resoluut: ”Geen zorgen, die heb je echt niet nodig, je doet alles met de achterrem, daar zet je de motor ook mee in de bocht.”

Tijdens de trackwalk legt Maikel uit hoe je het best een bocht kunt benaderen, en wat de beste aanpak is om ook vlot een hoek uit te komen. Terwijl het brein piept en kraakt onder de stortvloed aan leerstof ‘uit de heupen, bovenlichaam recht, achterrem erbij, motor afschuinen, schouders horizontaal, voet uitsteken, kijken, terugschakelen…’ lopen we richting de tent om in het zadel te kruipen van de 411. Gewoon om wat rondjes te rijden voor het gevoel. Dat lopen gaat trouwens op z’n Kapitein Roodbaards, met links een ijzeren zool onder de crosslaars, die heeft dan weer als functie de linkervoet over het zand te laten glijden in het bochtenwerk. Al heb ik nu vooral het gevoel dat een papagaai op m’n schouder het enige is dat nog ontbreekt.

Na wat rondjes malen op de oval in een poging te wennen aan de losse ondergrond, vindt Maikel het wel mooi geweest en wuift hij ons binnen. Tijd voor serieuze aanwijzingen. We leren eerst gevoel krijgen met de motor door in hele korte achtjes te draaien, waarbij het noodzakelijk is de machine maximaal af te schuinen en ‘m om te zetten met het gas. Zo bouw je op lage snelheid gevoel op met zowel de voorkant (platgooien, je hebt meer grip dan je denkt) als het sturen van de achterkant met de rechterpols. Uiteraard duikelen we er allemaal wel een keer vanaf. Part of the game.

Na de bijzondere verrichtingen gaan we de ‘grote baan’ op. We hakken het rondje in stukken. Eerst trainen we op het inrijden/inglijden van de bocht, als we dat een beetje in de vingers hebben gaat het vizier op het uitkomen van de hoeken. Om met deel één te beginnen; de afwezigheid van de voorrem went sneller dan gedacht, je stuurt en remt de motor met een combinatie van motorrem bij het terugschakelen van twee naar één en het oppakken van de achterrem waarmee je de achterkant wat naar buiten zet. Je rechtervoet blijft op de step terwijl je tijdens het insturen je linkervoet naar buiten brengt (niet naar voren, zoals in de cross, tenzij je je knieschijf wilt terugkoppen) en gebruikt als een soort ski. Niet echt om op te steunen, maar meer voor het gevoel en verplaatsen van het gewicht, zoals een kneedown op het circuit.

Tijdens het insturen is het zaak eigenlijk de bocht al door te kijken en de machine onder je weg te drukken. Vertrouwen in de voorband is hierbij cruciaal en bouw je alleen maar op door de oefening oneindig te herhalen. Je bovenlichaam hou je ondertussen zo verticaal mogelijk terwijl je het stuur met rechte schouders onder je vandaan duwt. Daarna is het zaak de boel zo snel mogelijk op te pakken met het gas.

Niet te bruusk, want dan gaat de achterkant alle kanten op en voor je het weet eindigt de aflevering ‘blij dat ik glij’ in een episode ‘fiets ‘m erin’. Dat wil je vermijden. Ook weer niet te truttig met de gashand, want dan neem je niet genoeg gang mee naar de volgende bocht en ben je een makkelijke prooi voor je collega-zandhazen. Daar moet je dus een balans in zien te vinden.

Aan het einde van de training gaan we racen om het ‘eggie’. Altijd leuk om de lesstof in de praktijk te brengen … om vervolgens in blinde paniek al het geleerde nog voor de eerste bocht overboord te kieperen. We krijgen van Maikel nog wat tips mee hoe je een flattrack-machine het beste van de startlijn krijgt. Kont naar achteren, koppeling op laten komen tot het aangrijpingspunt en dan een flinke dot gas. En zo stuiven we even later met vier man inderdaad op de eerste bocht af. Ik heb de beste start en dat blijkt op de wat krappe baan goud waard. Even je motor ertussen prikken vraagt namelijk nogal wat overtuigingskracht. Vier rondjes later ga ik zowaar als eerst onder het zwart/wit geblokt door en mag ik me opmaken voor de finale.

In de finale schiet collega Twan H. van de firma Motoplus onderdoor en voel ik een doemscenario opborrelen waarbij ik tot in het einde der tijden met klaroengeschal aan deze inhaalactie herinnerd zal worden. Gelukkig verremt hij zich voor de volgende bocht, een uitnodiging die ik uiteraard niet afsla. Ik prop de 411 ertussen. Vanaf dat moment is het volle kracht vooruit en niet meer omkijken. Nog nahijgend van m’n eerste flattrack-overwinning worden we uitgenodigd de strijd aan te gaan met Maikel. Die blijkt uiteraard een maatje te groot, nog los van het feit dat m’n belabberde start iedere hoop op ‘aanpikken’ direct al in de kiem smoort.

De afsluitende wedstrijdjes zijn natuurlijk leuk, al was het maar omdat de snelheden nog een beetje te behappen zijn en je bij afwezigheid van de in de motorsport normaal altijd zo latent aanwezige doodsangsten gewoon een beetje ongegeneerd lol kunt trappen met je maten. Als een soort kers op de taart na een dag stoeien, glibberen en glijden in een poging om de edele kunst van het flattracken een beetje in de vingers te krijgen. Dat laatst is op zichzelf al meer dan de moeite waard. De Royal Enfield Slide School, een aanrader voor laagdrempelig lol maken op twee wielen.

Ook proberen? Kijk dan op eens www.flattrackacademy.com en zoek naar een beschikbare datum. Je hebt gegarandeerd een topdag op twee wielen!

Tekst Randy van der Wal • Fotografie Jarno van Osch/Shot Up Productions