Zen en de kunst van de minimale voorbereiding

Mocht het nog niet duidelijk zijn aan de hand van de stevig aangestampte Octavia tegenover het huis, die met z’n skibox op het dak en spatlappen aan de grond in blijde verwachting is van drie weken Côte d’Azur: de vakantie staat weer voor de deur. Vandaar dus ook deze dubbeldikke Zomer Special, kwestie van goedgemutst richting het zuiden tuffen. Of het noorden, want nu de mondiale thermostaat omhoog schiet, transformeert het voormalige Scandinavische geitenwollensokkenwalhalla in rap tempo tot het nieuwe Benidørm.

Naar goed Hollands gebruik worden dit soort familievakanties met militaire precisie voorbereid; zes weken pindakaas, halve mud aardappelen, kratje Heineken, Senseo, unlimited data, tolkastje, pechhulp … alles wordt in het werk gesteld om twee weken te kunnen overleven in de derdewereldlanden om ons heen. Een gedegen planning is natuurlijk noodzakelijk om de sfeer er een beetje in te houden; een haperende iPad op de achterbank of ongepland bezoek aan de lokale groenteboer kan catastrofale gevolgen hebben.

Tegelijkertijd weet je één ding zeker; hoe meer planning, hoe meer voorbereiding, des te kleiner het avontuur. In een uitpuilende familiekar vol ‘essentiële zaken’ is voor romantiek slechts nog ruimte op de trekhaak. Voordat je nu denkt: ‘ja, maar wacht even, op de motor is dat heel anders’, nou, dat valt vies tegen. Ga jezelf maar na. Ga jij nog op pad zonder eerst als een volleerd strateeg de route te hebben uitgestippeld – die na drie dagen puzzelen dan een ander bestandsformat blijkt te hebben dan het navigatiesysteem – of, erger nog, zonder eerst alle hotelletjes te boeken? Dat bedoel ik.

Laatst vroeg iemand mij hoe ik op vakantie ging, toen ik antwoordde met ‘op de bonnefooi’ dacht ie dat ik het over een nieuw type Triumph had. Dat dus. Er kunnen naast de driedelige alu kofferset tegenwoordig zoveel zijtasjes op een willekeurige adventure dat je van narigheid niet meer weet wat je erin moet stoppen. “Toch maar wel die cajunkruiden meenemen, je weet maar nooit…?” “Schat, we gaan drie dagen naar de Eifel, all-in…” We zijn verworden tot showroomavonturiers, types die zich twee dagen voor vertrek toch nog via een insta-ad laten verleiden tot aanschaf van een uitvouwbaar krukje met zonnecellen en USB-poort ‘want je weet maar nooit’.

En dus pleit ik voor … minimale voorbereiding. Gewoon een tasje vol met puur noodzakelijk spul; een paar onderbroeken, een tandenborstel en grofweg een idee welke kant je op wilt rijden. Meer niet. Misschien zelfs die vermaledijde smartphone eens omruilen voor je oude Nokia. Ik ben ooit in het pre-mobiele tijdperk na een tankstop compleet de andere richting uit gereden en we hebben elkaar na wat logisch denkwerk – en zonder Amber Alert – toch redelijk vlot teruggevonden. Dus het kan.

Het is een beetje zoals wij voor deze editie ons Alpenavontuur hebben ingestoken. Ik zal niet te veel verklappen (zie pagina 65), maar het kwam erop neer dat de beoogde Alpenpas afgesloten was voor verkeer – wisten wij veel, we hadden ons niet voorbereid – waardoor we genoodzaakt waren tot een plan B. Afijn, we reden vervolgens een offroad-avontuur in dat we niet hadden willen missen en (dus) ook niet snel meer zullen vergeten…

Randy van der Wal