Home > Reportage > Yamaha R7 Cup: Kijkje in de keuken

Yamaha R7 Cup: Kijkje in de keuken

Het zal de raceliefhebbers niet ontgaan zijn dat de wegracerij een nieuwe raceklasse rijker is: de Yamaha R7 Cup. De gele vlakken aan de zijkant van de Yamaha’s maken daarbij onomwonden duidelijk dat ’s lands snelste magazine een rol speelt in de ondersteuning. Tijd voor de hoofdredacteur om de blauwe armada aan een nadere inspectie te onderwerpen … en zelf de handschoen op te pakken.

Dan moet ik die handschoen wel eerst vinden. Het is chaos in huize VdW, zoals te doen gebruikelijk in aanloop naar dit soort buitenschoolse activiteiten. En dan verkeer ik notabene nog in de luxepositie dat voor mij als ‘wildcard’ de gasten-R7 opgezadeld zal worden en spic en span zal klaarstaan in het rennerskwartier van de Nürburgring.

Moet zeggen dat ik na aankomst vrijdagavond toch wat onrustig m’n rondjes draai in het bed van Landhaus Balkhausen, op slechts een steenworp van het circuit. Ik ken het circuit niet, de R7 in Cup-trim is eveneens nieuw en morgenochtend is het meteen in het diepe met de eerste kwalificatie. Ik kan me mijn laatste wedstrijdje niet meer heugen en getuige het onbestemde gevoel in de onderbuik is mijn inwendige ik ook nog niet zo zeker van z’n zaak. Aan één ding zal het niet liggen: het weer.

De Eifel ligt er ook de volgende ochtend zonovergoten bij als we proberen wat happen door onze keel te proppen. Aan de overkant van de ontbijttafel mijn broer Sander en diens racemaat David Hobo die vorig jaar de switch hebben gemaakt van de Ducati Challenge (beiden op een Panigale 959) naar de R7 Cup. “De Challenge was leuk maar viel uiteen waardoor de gezamenlijke raceweekenden wegvielen en juist daar was het ons om te doen, het competitie-element in combinatie met het kameraadschap. Het is wel een overstap van een Panigale naar een R7, maar iedereen rijdt op hetzelfde materiaal en je bent echt met z’n allen op pad, dat maakt het zo leuk”, aldus beide heren die na een moeizame seizoenstart met wat buitelingen de zinnen hebben gezet op een goed resultaat in Duitsland.

Eenmaal aangekomen op het immense paddock pik je de blauwe luifels van het Yamaha kampement er meteen uit. Naast de R7 Cup draaien ook de snelle R3-jongens mee in dezelfde wedstrijdcyclus, en dat levert een goed gevuld, professioneel ogend bivak op. Inclusief koffiezetapparaat. Mooi, ik kan wel wat scherpte gebruiken, al was het maar om de aanzeilende schouderklop van Withag te ontwijken – voor je het weet zit je nog voor de eerste gereden meter al bij de Notarzt. De coördinatie van de R7 en R3 Cup ligt in handen van Leon Bovee en Bob Withag. Beiden ex-coureurs van bovengemiddeld niveau en beiden nu in een fase van hun carrière dat ze hun ervaring willen overbrengen op een nieuwe garde coureurs.

Afijn, tijd voor actie. Na de gebruikelijke stressmomentjes (“Nein! Das is keine Lizenz. Das geht nicht! Nein, nein!”) kruip ik aan boord van de R7 met, hoe toepasselijk, nummer 7. Mijn thuishonk voor het weekend. Na de briefing van Leon (vaste prik voor iedere training en wedstrijd) stel ik de hendels wat af en tokkel achter de rest van het veld aan richting pitstraat. Ik besluit het achterwiel van Corine Brandhorst pikken, de enige dame in het veld, zij heeft hier gisteren al gereden en met de nodige podiumplaatsen al bewezen de snelheid wel te hebben.

Het kost me niet zo heel veel tijd vertrouwd te raken met de R7, de paralleltwin leunt vooral op z’n koppel en dat betekent schakelen tot het minimum beperken. Insturen gaat aangenaam vlot en trefzeker. Na een paar rondjes in de slipstream van Corine neem ik het stokje over en probeer op eigen kracht het circuit beter te leren kennen. De snelle baan met z’n vele hoogteverschillen ligt me wel en na twintig minuten zweten (30°C is best pittig) zet ik een 2.23.7 op de klokken, de derde tijd achter Deleersnyder en collega-gastrijder Nico Tücks, vicekampioen in de Duitse R7 cup. Getuige de nogal riante twee seconden achterstand op beide heren kan ik verdere ambities wel opbergen, voor zover ik die al had.

Tussen kwalificatie 1 en 2 geeft Leon aan de hand van videobeelden heldere tips en tricks over rempunten en rijlijnen, hij heeft hier zelf op WK- en IDM-niveau geracet, kortom, informatie die erin gaat als carboleum in een droge schutting. In overleg met Bob schroef ik onder andere de veervoorspanning iets terug om de voorvork wat meer onderin te houden bij insturen met de rem erop. Dat ligt de Dunlop Sportsmart TT voorband wat beter. Gedurende het rolmoment midden in de bocht kan de voorkant wat vaag voelen, door hoekig te rijden – laat en lang doorremmen, zo kort mogelijk op een oor – rij ik om dat probleem heen. De grip achter is sowieso prima. Het levert 7 tienden tijdwinst op in de tweede kwalificatie. Geen reuzenstap, maar goed genoeg voor een plek op de eerste startrij voor de wedstrijden van morgen.

Na een heerlijke nacht (ironisch bedoeld, want een raceweekend) laden we ons met een paar bakken espresso op voor Race 1. Voor de goede orde, racen is een leuk spelletje, maar twee dingen mogen ze van mij overslaan: de startopstelling en de opwarmronde, de ‘wat doe ik hier in godsnaam’-fase. Adrenaline staat bekend als vecht- of vluchthormoon, ik heb altijd het gevoel dat het vluchtgedeelte bij mij oververtegenwoordigd is. Maar goed, uiteindelijk doven ook hier de startlichten en stuiven we met het R7-veld richting Bocht 1. Een nogal akelige, overhaakse knik rechtsom.

M’n start is niet best, bij het insturen van Bocht 1 word ik letterlijk links en rechts voorbijgevlogen door Sem Ligtenberg en m’n broer. Corine en Ronald Veenbrink kan ik ternauwernood achter me houden. Ik heb wat snelheid over en kan op het rechte stuk achter op het circuit de achterkant van Sanders R7 bijna aanraken. Vraag is nu wel, hoe ga ik op en fatsoenlijke manier voorbij aan m’n eigen broer zonder dat het later ongezellig wordt aan het kerstdiner. Gelukkig lost hij dat probleem zelf op als hij een ronde later probeert Ligtenberg uit te remmen, wijd loopt en mij onbedoeld de ruimte geeft onderdoor te duiken.

Een bocht later duik ik ook Lichtenberg voorbij en ben ik weer terug op de plek waar ik begonnen was. De schermutselingen hebben echter zoveel tijd gekost dat Deleersnyder en Tücks al behoorlijk uit beeld zijn verdwenen. Ik heb genoeg snelheid over om een gaatje te slaan naar de achtervolgers, daar waar Brandhorst, Ligtenberg en Van der Wal II een verhit duel uitvechten om plek 4. Tücks maakt optimaal gebruik van z’n baankennis en weet klassementsleider Deleersnyder achter zich te houden. Ik volg op plek 3 en maak het internationale podium compleet: Duitsland – België – Nederland.

In Race 2 eindigen we in dezelfde volgorde, al moet Tücks er deze keer veel harder voor knokken. Deleersnyder weet z’n draai steeds beter te vinden op het thuisterrein van de Duitser, waardoor beide heren tot in de laatste ronde meerde keren wisselen van positie. Uiteindelijk is het toch Tücks die het slipstreamgevecht naar de finish met nipt voordeel (7 duizendste) in zijn voordeel weet te beslechten. Ik volg wederom op plek 3, dit keer heb ik wel een goede start, probeer ik heel even het spoor te volgen van de heren voor me … maar tel m’n zegeningen. Ik vind het wel prima en focus op de boel netjes thuisbrengen.

Met een bescheiden zilvervloot in de tas koers ik na dit onderonsje in de R7 Cup weer huiswaarts. Vergezeld van het euforische gevoel dat veel (amateur)racers zullen herkennen na een (fijn) weekend racen met goede afloop. Juist het contrast tussen de onvermijdelijke stress op voorhand en de ontlading achteraf, is wat racen zo boeiend maakt. En natuurlijk alles wat daartussenin gebeurt. In het geval van de R7 cup zou ik dat omschrijven als een mooie mix van racen op gelijkwaardig materiaal, kameraadschap en een professionele begeleiding. Racen zoals racen bedoeld is.