Rare jongens, die yankees

Hoeveel Amerikanen er op Assen rijden? Eentje. Joe Roberts van American Racing staat voor Aragón dan ook nog eens 17e algemeen in de Moto2. Met ieder raceseizoen lijkt de voormalige Amerikaanse hegemonie van Roberts, Rainey, Lawson, Spencer, Schwantz, Kocinski en showmaster Mamola dieper in de vergelende archieven van de racehistorie te belanden. Terwijl met de huidige glorieuze Amerikaanse president een glansrijke toekomst in het verschiet zou kunnen liggen voor de huidige Roberts en co, al is het maar voor de beeldvorming. American Racing First, godverdomme!

De met paprikachips ingesmeerde dictator zou een voorbeeld kunnen nemen aan Adolf Hitler, die drie maanden voor het uitroepen van de Tweede Wereldoorlog uit propagandaoogpunt en met fabriekssteun van BMW, NSU en DKW een professionele, nazistische racedelegatie liet deelnemen aan de Isle of Man TT van 1939. Dat Karl Gall zich bij Ballaugh Bridge doodreed was natuurlijk bijzaak vergeleken bij de publicitaire Hitlergroeten tijdens de podiumceremonie van winnaar Georg Meier en zijn team.

Qua exposure voor MAGA heeft zo’n Joe Roberts voor de met paprikachips ingesmeerde dictator natuurlijk alles mee; hij lijkt me niet in transitie, is geen kleurling en hij komt uit Malibu, dus gefortuneerde kringen waar de ongelikte beer zich – naar zijn eigen idee – buitengewoon op zijn gemak voelt, in tegenstelling tot de (even) ongeletterde hillbilly-achterban die hij diep veracht, maar die hem wel presidentieel bestaansrecht blijft geven. Ook wordt team American Racing gesponsord door Only Fans, het kanaal waar de laatste tijd diverse mevrouwen een verhitte strijd uitvechten qua ‘erop en erover’. Het nieuwste record staat op 1.057 heren die in 12 uur tijd een en dezelfde mevrouw in den vleze weten te bedienen.

Zonder de expert uit te willen hangen, lijkt me andersom knapper: 1 man die in staat is 1.057 dames te neuken. Voor de machtigste hoerenloper ter wereld – tevens ingewijde in de Lolita Express van Jeffrey Epstein – moet zo’n sponsor van American Racing een gauw gevulde kinderhand zijn. Zou t-Rump trouwens ook verantwoordelijk zijn voor het weigeren van Indian aan Dorna’s Harley Bagger Cup vanaf 2026? Zo van: native Americans en overige minderwaardige ‘roodhuiden’ in hun reservaten opgesloten houden? Nee, zij gerust: de yankee alleenheerser zal zich niet mengen in de motorwereld; zijn volk zit bij NASCAR. Daytona is voor de racekarren drie jaar vooraf uitverkocht, terwijl de Daytona 200 met razend aantrekkelijke bijprogramma’s zich al decennialang afspeelt in een galmende kombaan. Misschien is het daarom een idee voor Taco Trump om aan de Gaza Rivièra een ovaltje te bouwen als de genocide van zijn vrienden is voltooid.

Ook in meer democratische tijden heb ik een nogal aparte verstandhouding gehad met dit ‘land van (vermeende) onbegrensde mogelijkheden’. In mijn vroege jaren werd me voorafgaand aan iedere trip naar de VS nadrukkelijk op het hart gedrukt om bij navraag bij de douane vooral niet te zeggen dat je ‘journalist’ bent. “Verzin maar iets, leraar of zo, maar nooit, nooit journalist”, wist menig reisleider me in te prenten. “Er is maar één ding nog erger: zeggen dat je uit terroristische motieven het land in wilt.” Uit principieel oogpunt stuitte deze raadgeving me al enorm tegen de borst; het dwangbuizen van de journalistiek is toch voorbehouden aan dictatoriaal geregeerde landen?

De eerste doorgangen langs de gevreesde Amerikaanse douane loog ik half-half mijn leraarschap bij elkaar (twee jaar voor de klas gestaan, dat klopt), maar na de riant besprenkelde vlucht naar Miami voor de TL1000S en GSX-R600 begon de tegendraadsheid onverbiddelijk toe te slaan. En werd ik door twee norse, strenge en gewapende functionarissen in een apart kamertje aan een verhoor onderworpen. Pas na het openen van de computer, tonen van visitekaarten, perskaart en m’n Arai (in de handbagage) lieten ze me gaan, met een aantekening.

Enige jaren later, ik denk de ZX-10R op Homestead, groef ik – met eenzelfde neut op – opnieuw bewust mijn eigen graf met het tegendraadse ‘journalist’ en werd ik afgevoerd naar een zwaarbewaakte wachtruimte vol radeloze en reddeloze Mexicanen en Afrikanen. Met hoge nood mocht ik na een klein uur een klein, kaal roestvrijstalen bunkertje betreden waar ik onder toeziend oog van een tot de tanden bewapende kleerkast met machinegeweer in de aanslag mijn boodschap mocht doen. Ondervraging, dossieropbouw en door maar weer. De erop volgende bezoeken aan de VS toch maar weer de leraar uitgehangen. Even tussendoor: welk land zou wél toegang bieden aan die halfgare op de foto?

En Joe Roberts? Op Instagram portretteert hij zichzelf geregeld helmloos met zijn klassieke Triumph twin door de straten van Malibu. Ook al ken ik ‘m niet persoonlijk, zulke beelden bieden voor mij een sprankje hoop voor Amerika, ook omdat in de GP-wereld een Amerikaans team natuurlijk niet mag ontbreken. Daarom altijd wel een beetje fan van deze Roberts geweest. Nee, geen Only Fan…

Joost Overzee