Paradijsvogels

Rondsloffend over de parking op de top van de Oberalppas begon het pas echt toch me door te dringen. Waar zijn ze gebleven? En dan doel ik deze keer niet op de beschermde bergotter, de Emmentaler Slechtvalk (de enige met gaten in z’n vleugels) of de gruizige Graubunder Gems, maar op een heel ander soort paradijsvogel.

Dat uitstervende ras op twee wielen. De dappere motornomade. Voor de goede orde, aan motorrijders an sich was geen gebrek, dat was al zo in de aanloop via het Zwarte Woud, waar we (de driekoppige VdW-clan) al bij de eerste koffiestop collectief besloten niet meer terug te zwaaien naar andere motorrijders wegens ofwel levensgevaarlijk (halverwege in blinde doorloper vol in vijf) ofwel doodvermoeiend. Bovendien weet ik ook nooit of ik vrolijk loop te wuiven naar een kerel die thuis met de vlakke hand naar z’n vrouw zwaait, maar die laatst afwijking is geheel voor mijn rekening.

Hoe dan ook, aan de aantallen motorrijders lag het zeker niet. Eerder het ‘type’ motorrijder. Je zou kunnen zeggen dat je in een perfect aangeharkt land als Zwitserland ook het perfect aangeharkte type motorrijder kunt verwachten – ’s lands wijs, ‘s lands eer, dat idee. Met keurig gerechte rug op een keurig bepakte GS keurig de bochtjes aansnijden, keurig op tijd aankomen op de top voor een keurig plaatje om weer keurig af te dalen naar het keurig gemaaide dal voor een keurige kaasfondue. Maar aangezien het merendeel van de kentekens import betrof uit Duitsland, Frankrijk, Oostenrijk en Nederland kunnen we dit probleem dus niet volledig toeschrijven aan de Zwitserse volksaard. Wij ‘motorrijders’ zijn allemaal even schuldig.

Het avontuur halen we namelijk allang niet meer uit onszelf, maar uit de folder. Avontuur schrijven we niet meer ’s avonds in ons dagboekje, maar staat al met koeienletters voorgekookt op onze kuipen; ADVENTURE, EXPLORER, TURISMO… Laatste trend onder de avontuurlijke motorrijder: zo veel mogelijk verstralers op je valbeugels monteren en je kreunende allroad volhangen met een diarree aan tasjes; op de voorvork, op de valbeugels, op het subframe … en dat is nog naast die driedelige alu kofferset die de verkoper ze al had aangesmeerd middels het Adventure Package. Het is toch een beetje of je in alpinistenoutfit (inclusief extra zuurstof) het schoolplein op komt paraderen voor de avondvierdaagse van je jongste dochter.

Daarom heb ik ze zo gemist. De paradijsvogels. De andersdenkenden. De vrijbuiters. Waar was die knaap op z’n XT500 uit ‘75 met z’n juten zak achterop? Waar was de FJ1100 met Krauser kofferset volgeplakt met stickers van alpenpassen en obscure bikertreffen? Waar was dat dappere meisje op de GS500E met Speed7 ruitje? Waar was die ene verdwaalde superbike met z’n zijtas versmolten aan z’n titanium Remus? Of in godsnaam zelfs die meneer in z’n spijkervessie op z’n GL1500 met z’n trouwe teddybeer als duopassagier? Ooit verguisd, ooit het lachertje van de motorklas, nu smachtte ik naar de gulle lach van de pluche Baloe halverwege de zoveelste haarspeld. Maar niets van dat alles. NIETS. Alleen maar zwaaien naar die oneindig optocht met showroomavonturiers. Welvaart en commercie, het brengt het ooit zo begeerde ‘motoravontuur’ ernstig in het nauw.