Overzee: Zwevende kiezer

Keuzestress, ik? Een rode draad in mijn leven, dat is het. De knagende twijfel loopt uiteen van eindeloos prakkiseren over schoenmaat 43 ‘met ruimte’ of toch een strakke 42 tot aan de dagelijkse confrontatie met de geopende diepvriesdeur, inmiddels rijkelijk gevuld met vers geschoten wild van bevriende jagers uit de buurt. Vanavond haas van everzwijn op tafel of hertenkoteletten? Boontjes erbij of erwtjes? Met mijn zwager z’n TW125 naar het dorp of offroad binnendoor met mijn eigen? Zelfs in het afgelegen Franse boerenland blijken de opties te talrijk.

Mijn besluitvorming bij de afgelopen verkiezingen – ooit ‘Het Feest van de Democratie’ genoemd – verliep ondanks mijn doorgaans versnipperde, zwevende geest, vlot en gedecideerd. Joop Zoetemelk dus, mijn Nederlandse held aller tijden. Modelman naar mijn hart die als migrant in Frankrijk het klappen van de zweep kent. Van politiek bakt ie waarschijnlijk niets, maar ook ik kijk puur naar imago, niet naar inhoud. Helaas ontbrak zijn naam op het electorale papieren tafellaken, dus van lieverlee op de man gestemd die de verkiezingen toch niet zou overleven. Rond Maastricht is het hartstikke mooi wielrennen.

Eenmaal de stemlijst naar Den Haag verzonden, tuimelde ik weer in de krochten van mijn piekergeest waar het al maanden een komen & gaan is van opties: de keuze van een nieuwe of zgan motorfiets. Dat klinkt voor velen als een vanzelfsprekendheid, afgaande op de 150.000 occasions en 20.000 nieuwe motoren die jaarlijks in Nederland van eigenaar verwisselen. Maar voor Overzee ligt dat anders.

Met uitzondering van de Monkey 125, toch meer een Cherubijn-dingetje, heeft die de laatste 25 jaar zegge en schrijve € 1,- aan een eigen motorfiets uitgegeven, in de vorm van een symbolische overdracht van de in 1999 bij Yamaha Nederland ontvreemde TW125. De afgelopen 33 jaar had ik namelijk bijna altijd een kakelverse testmotor voorhanden – waar ik vaak al te weinig kilometers op maakte; het probleem van menig drukbezet motorjournalist. Nu, in mijn Zuid-Franse onroad en offroad paradijs, lijkt de tijd rijp voor een echte eigen motor. Maar welke? Ha, begin eerst maar eens met ‘wat voor type motor?’, zelfs dáár ben ik niet uit. Budget wel: laten we zeggen 15 mille max.

Voor de hand liggende keuze is een allroad vanwege de eindeloze onverharde mogelijkheden en het slechte wegdek binnendoor. Een Ténéré 700 World Raid dus, pico bello compromis, ook voor een dag Pyreneeën. Maar voor de krappe, steile bospaden en keienpaden hier is ie zwaar en juist te veel compromis. En heeft niet iedereen die een GS niet kan betalen al een Ténéré? De vergelijkbare CFMoto 450MT vind ik een knap ding. Kost de helft van de Yamaha en de power is me genoeg. Maar als – kan er niet omheen – gelouterd schrijfrijder die alle luxe op leenbasis heeft gereden, ga ik dan, puur imagotechnisch, op een Chinees zitten? Moet ik gehoor geven aan mijn zeer dierbare vriend sinds 1992, German O., die me antwoordde op mijn CF-idee: “Koop je een Chinees, is dit onze laatste conversatie”?

Hm, next: de KicXstart Alpenvideo met Appeldinges op een Royal Enfield Himalayan 450 deed mijn vliezen behoorlijk breken. Altijd al gecharmeerd geweest van het Indiase merk en ook bij navraag bij D’n Appel bleek hij over de eencilinder razend enthousiast, ook bij langdurig snelwegwerk. Jammer genoeg zie ik hier vooral ouwe sukkels op die 450 rijden, ‘want lekker goedkoop’, waarschijnlijk. Dus zou de Enfield op zijn minst nog een stoute transformatie moeten ondergaan met chiptuning, een andere knalpijp, Michelins Anakee en een stukken hoger, liefst eenpersoons zadel. Dagdromen kan ik ook van een KTM 300EXC, heerlijk tweetakt en extreem, maar dan raakt mijn vriezer nooit meer gevuld. En sakkerloot, wat een geld. Tegelijkertijd, met een echte enduro in de schuur: wat moet ik dan nog met een allroad?

“Offroad in een racepak, die kant zal het wel uitgaan.”

Of maak ik m’n eigen TW meer hardcore enduro om de aanschaf van de zo felbegeerde ZX-4RR in de veertigjarige retro-verjaardagskleur mogelijk te maken? Ik bedoel, nú ben ik nog lenig, snel en godsgruwelijk recalcitrant genoeg om keihard huis te houden. Allroad kan altijd nog als de artrosebrigade komt aankloppen. Trouwens, die nieuwe Trident 800 in grijs liegt er ook niet om! En is maar tien mille hierzo. Of een ouwe Honda PC800 Pacific Joost als tegendraads statement. Da’s pas cool. Toch? Of als ik nu doorspaar voor een Tuono V4? Hm, offroad in een racepak; die kant zal het wel uitgaan. Voorlopig blijf ik nog wel even zweven.

Joost Overzee