MotoMentals RETR’Opale: Blij in de klei

Oké, de Husqvarna Norden Explorer die ik in test heb mag dan een hagelnieuwe machine zijn, zelf heb ik bijna vijftig lentes op de teller en dus vind ik dat ik mijn plaats mag opeisen op RETR’Opale, het evenement dat allroadmotoren avant la lettre naar de machtig mooie Franse Opaalkust lokt. Al blijkt tijdens het weekend al snel dat het bij MotoMentals niet zo nauw luistert…

Camping Des Trolls in Marquise is de uitvalsbasis voor het evenement dat qua naam heel erg in de buurt komt van dat andere evenement van MotoMentals, Reet d’Opale. “Bij Reet d’Opale rijden we drie dagen en zetten we telkens op een andere plek de tent op, waardoor dat best een pittige driedaagse is.”

“RETR’Opale is een stuk gemoedelijker. We hebben één camping als uitvalsbasis voor de twee ritten en er is keuze uit wegritten, allroad- en offroadritten, waardoor het een stuk haalbaarder is. Je ziet maar of je langs wil komen, altijd welkom. En de oldtimers doen mee voor een voordeeltarief”, had Bart me in de week voor het event met een knipoog gemeld; geen idee of dat van die oldtimers op de motoren dan wel op de bestuurders sloeg. En dus stond op vrijdag mijn Norden Explorer al bepakt en bezakt voor het weekend.

Dak van de tent
“Sorry, maar vandaag zal lastig worden. Ik ben zo ziek als een hond”, stuur ik via WhatsApp naar Bart op de zaterdagochtend waarna ik terug in mijn nest kruip in de hoop alle ziektekiemen op één dag klein te krijgen. Dat lukt aardig, al voel ik me de volgende ochtend nog redelijk belabberd als ik om 8 uur het terrein van Camping Des Trolls in Marquise opdraai.

Als ik de andere deelnemers uit hun tenten zie kruipen, voel ik me ineens een stuk beter. Er zijn er verschillende bij die nog redelijk in de kreukels liggen. “Het was een leuke rit gisteren. En het feestje gisteravond was geweldig. De Chiff Chaffs speelden het dak van de tent…”, meldt Bart met hese stem.

Omdat RETR’Opal een try-out is voor een ‘echte editie’ in 2025 en daardoor pas heel laat op de kalender van MotoMentals verscheen, zijn er slechts een dertigtal deelnemers komen opdagen. Redelijk wat mannen op oldtimer enduro’s en allroads voor die term bestond, genre Yamaha Ténéré 600 waarvan de eigenaar met enig gevoel voor overdrijving een Ténéré 6000 heeft gemaakt. De kraaknette Norden valt op tussen de besmeurde allroads en enduro’s die al een rit achter de rug hebben.

Pedaaljonkvrouwen
De allroadroute in de TomTom laden draait op de gebruikelijk catastrofe uit, Bart leent me dan maar zijn Tripy om de 220 kilometer lange route te rijden. Ik ga als eerste op pad om wat voorsprong te nemen op de rest, kwestie van een goed fotopunt te kunnen uitzoeken. De Norden gaat in Offroad-modus en ik ga er even lekker voor staan.

De Opaalkust is sowieso een schitterende regio om met de motor te rijden, ook op de verharde weg kan je hier uren sturen. Bart en Jessica weten echter ook de gravelpaden liggen en dat is precies waarvoor ik hier ben. Dicht bij de kust zijn de hoogteverschillen best aanzienlijk, maar omdat er amper bomen staan heeft de wind vrij spel om het gravel droog te blazen. De steentjes en stenen worden door het voorwiel keihard tegen de onderkant van de motor gekatapulteerd, die zware beschermplaat zit er niet voor niets op.

Op de top van een kaarsrechte beklimming op zware gravel zet ik de Norden een eerste keer aan de kant en wacht de deelnemers op. De pedaalridders en -jonkvrouwen die meedoen aan een mountainbiketoertocht komen al hijgend en puffend boven, ik moedig ze aan en geniet van het uitzicht over de kustlijn richting Boulogne-sur-Mer. Als de eerste vijf allroadrijders gepasseerd zijn, spring ik terug op de motor en ga ze achterna.

Ik heb ze al redelijk snel bij de lurven, neem weer afstand om een volgende foto te maken en herhaal die procedure een keer of vijf. Ik amuseer me kostelijk op de gravelpaden die er vrij goed berijdbaar bij liggen, tot de route naar het zuiden zwenkt en ik stukje bij beetje wat meer in de problemen kom…

Pottenbakken
De Dunlop Trailmax Mission rubbers om de velgen hebben een beduidend lichter profiel dan de Trailmax Raids en in het Franse binnenland worden de kiezels en keitjes steeds meer vermengd met klei. De bruine smurrie doet het profiel van de Dunlops al snel vol lopen en ook de Husky zit al helemaal onder de klei, klaar voor een cursus pottenbakken.

Net zoals nagenoeg alle adventure of dual purpose banden hebben ook de Trailmax Missions geen verhoogde schoudernoppen die je motor stabiliteit geven op losse grond zodat ik steeds meer van links naar rechts over de modderpaden zwalk. In een afdaling over een pad langs een weide schuif ik alle kanten op, beneden in het dorp staan de vijf andere adventure rijders te wachten bij een kruispunt.

Blijkt dat we de route van de Lille-Hardelot fietsklassieker passeren, een tocht waar zomaar eventjes vijftienduizend fietsers aan deelnemen. Terwijl de anderen van de nood een deugd maken en een drankstop inlassen, slaag ik er toch in om het parcours van de fietsers te kruisen en mijn weg te vervolgen.

De zonde(val)
Bergop, bergaf, over gravel en door klei, langs windmolens en koeien zet ik mijn zonnige rit verder. Na een paar passages die ik beter met de roeiboot had kunnen nemen weet ik nu ook dat mijn crosslaarzen niet waterdicht zijn, al blijft mijn humeur opperbest.

Zelfs als ik er lompweg bij ga liggen. Op een zesderangsweggetje tussen de velden ga ik als de eerste de beste kleuter onderuit, een diepe geul onder het gras niet gezien en voor ik het weet leg ik de Zweeds/Oostenrijkse schone op haar zijkant. Ik heb geen haast, dus trek ik eerst helm en jas uit om de zaak eventjes te bekijken en me geen breuk te tillen.

Als de Husky weer op z’n poten staat, neem ik een slok en bedenk dat ik geen flauw idee heb of de rest van de deelnemers hier nog gaat passeren. Ik ben met andere woorden aan het zondigen tegen regel nummer één van het offroad rijden: ga nooit alleen op pad of laat op z’n minst de anderen weten waar je bent.

Na 150 kilometer genieten begint de lamp van mijn energievoorraad ook al te knipperen zodat ik beslis om eerst eten en drinken te scoren en daarna over een bochtenrijke route over de weg terug naar Marquise te rijden. Al blijkt het eerste deel van mijn plan een gevalletje van ‘gemakkelijker gezegd dan gedaan’.

In het Franse binnenland is de horeca sowieso al dun gezaaid en als ik dan stop aan een cafeetje met feestzaal dat volgens mij open is, blijkt er een communiefeest aan de gang. Partycrashen op crosslaarzen: I did it! Dan maar de dorst verbijten en wat sneller over de verharde weg terug naar Camping Des Trolls.

Duizend bochten
Het blijkt dat ik er niet slecht aan heb gedaan om terug te keren, de kans dat ik bij een volgende glijpartij hulp gekregen zou hebben van achteropkomende deelnemers was zo goed als onbestaand. Genieten in het kwadraat trouwens aan het stuur van de Norden die voor een zo offroadwaardige motor ook op de duizend bochten richting Marquise uitblinkt.

“De meesten hebben hun eigen interpretatie gemaakt van de routes, de rit van gisteren en het feestje waren blijkbaar nog niet verteerd. Maar dat is helemaal niet erg, de routes zijn ook slechts een leidraad. Zolang iedereen zich maar amuseert”, knikt Bart tevreden. Hij tevreden, ik tevreden, iedereen tevreden.

Zelf eens mee op stap met MotoMentals? Check www.motomentals.com

Tekst Bart De Schampheleire • Fotografie Bart De Schampheleire, MotoMentals