Kort getest: Ducati Streetfighter V2

Nadat vriend en vijand keihard KO werden geslagen met de Streetfighter V4, schuifelt er nu een Streetfighter V2 de Bolognese boksring binnen. Met minder dikke spierballen, maar wel ranker en lichtvoetiger. Op papier prima ingrediënten voor een potje knokken.

De 90° V-twin desmo begint stilaan een zeldzaamheid te worden binnen de Ducati-gelederen, zeker als je op zoek bent naar iets écht sportiefs. Puristen komen bij deze SF V2 dus volledig aan hun trekken. De basis vormt uiteraard de Panigale V2, met het monocoque frame, maar wel met een nieuw trellis subframe, een 16 mm langere swingarm en een kortere eindoverbrenging.

Het Panigale-blok is iets teruggetuned (min 2 pk en 3 Nm), maar nog steeds goed voor 153 pk bij 10.750 tpm en 101 Nm bij 9.000 tpm. Qua uitrusting is de V-due helemaal bij, met een 6-assige IMU met hellingshoekgevoelig en instelbaar ABS, tractiecontrole, rijmodi, quickshifter en instelbare motorrem. Showa staat in voor de volledig instelbare voorvork, Sachs voor de achterveer, Brembo uiteraard voor de remmen (M4.32 klauwen en 320 mm schijven vooraan), met net iets minder agressieve blokken dan op de Panigale V2.

Het 4,5” TFT-display trakteert je op kristalhelder beeld en de menustructuur biedt houvast in tijden van onbegrensde digitale terreur. Hoewel de Streetfighter een tikje aan de hoge kant is, vormt wegtuffen verder een peulenschil met de servo-bekrachtigde koppeling. Wel voelt de (niet-instelbare) stuurdemper wat stroperig aan bij langzaam laveren, maar dat ebt snel weg zodra je aan de rol bent. Het stuur staat ook op exact de juiste hoogte om het lekker actief te houden. Tel daar de schamele 200 rijklare kilo’s bij en je weet: dit is een fuifnummer. Het instuurmoment vraagt nauwelijks fysieke inspanning, waarna de Streetfighter zonder aarzeling diepere hellingshoeken opzoekt. In dat opzicht is zo’n hoge en ronde 180/60 Pirelli achteraan natuurlijk altijd een verademing.

De Showa BPF-voorpartij is het levende bewijs dat het echt niet alleen Öhlins-goud is dat blinkt. De Sachs schokdemper achteraan laat weinig steken vallen, de basisset-up is sportief (stug) te noemen, wat voor een weekendje Ardennen wellicht een tikje minder demping rondom vraagt. Temeer omdat de achterkant in snellere bochten met wat oneffenheden de neiging heeft om een beetje aan stabiliteit in te boeten; maar om daar nu meteen van in paniek te raken, nee.

In het zadel droom je stiekem van spontane powerwheelies, maar daar denkt de SF toch anders over. De Panigale V2 heeft immers een (extreem) korte slag en dus een hoogtoerig karakter, en dat vraagt in het zadel van de naked-afgeleide om een andere mindset. Wil je het tempo er serieus in houden, moet je richting 8.000 tpm. Daaronder zit er zeker wel gang in, maar een actieve linkervoet is wel aangeraden, wat gezien de buitengewoon goede up/down quickshifter geen straf is. Op de gesloten omloop blijft het indrukwekkend hoe makkelijk de Streetfighter naar de apex duikt. De loftrompet toetert in dit feestgedruis uiteindelijk maar één valse noot: de remmen. Waar op straat het ontbreken van ‘bite’ al een beetje opviel, blijkt het vooral op het circuit toch jammer dat Ducati gekozen heeft voor een set hardere, minder agressieve remblokken.

Conclusie
De Streetfighter V2 heeft niet de ruwe power om zich te meten met de echte supernakeds en tegelijkertijd is hij te afgetraind voor een MT-09SP of Street Triple RS. Ducati beschouwt de Streetfighter V2 wel als de instapper binnen de Streetfighter-line-up, maar de prijs is allesbehalve laagdrempelig. Niet dat de V2 dat niet waard is, op stuurvlak vertegenwoordigt hij het beste dat er te krijgen is binnen het kuiploze genre. De pk/gewichtsverhouding is scherp, maar lang niet zo overdonderend als bij de V4, en persoonlijk vind ik dat op straat en (nog meer) op circuit een heel fijne eigenschap. Aangenaam veelzijdig en moeilijk in een hokje te stoppen; de Streetfighter V2 wordt steeds leuker…

Plus- en minpunten
+ Panigale V2 zonder kuip
+ Indrukwekkend sturen voor een naked
+ Gevoel dat je er alles uit kan halen
– Punch van onderuit
– Remmen
– Prijs best pittig

Lees de volledige test in Motorrijder januari 2022 of KicXstart januari 2022.

Motor: 955cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde 90° V-twin desmo
Boring x slag: 100 x 60,8 mm
Compressieverhouding: 12,5:1
Max. vermogen: 153 pk @ 10.750 tpm
Max. koppel: 101 Nm @ 9.000 tpm
Gewicht: 200 kg (rijklaar)
Zithoogte: 845 mm
Tankinhoud: 17 l.
Prijs België: € 16.990,-
Prijs Nederland: € 18.990,-

Tekst Randy van der Wal • Fotografie Ducati