Interview: Het jaar van Lotte van Drunen

Ze is pas achttien jaar, maar Lotte van Drunen heeft nu al twee wereldtitels achter haar naam staan. Een ongelooflijke prestatie, maar de Sliedrechtse tiener kijkt al veel verder. Zij jaagt op records, om uiteindelijk de succesvolste motocrosser in het WMX te worden.

Besef je wat je nu al voor elkaar hebt gekregen? Je hebt gewoon twee wereldtitels op rij weten te pakken.

“Als klein meisje droom je er natuurlijk van om ooit wereldkampioen te worden, maar weet je ook dat het allemaal niet zo gemakkelijk zal zijn. Het is vrij lastig om me te realiseren dat ik nu, op mijn achttiende, al twee wereldkampioenschappen heb gewonnen. Het is natuurlijk wel een supergaaf feit en dat pakt gelukkig niemand nog ooit van me af.”

Welke titel was moeilijker te bereiken? Je eerste of deze tweede titel?

“Ik had dit jaar zeker te maken met meer spanning. Dat kwam allereerst door mijn seizoenstart, want door een enkelbreuk was het niet eens zeker of ik überhaupt het eerste wedstrijdweekend ging halen. Ik zette alles op alles om aan de start te kunnen staan, kocht zelfs van mijn eigen geld een ligfiets. Puur om te zorgen dat ik met die enkelbreuk alsnog kon trainen om fit te zijn. Een week voor de eerste GP werd ik ook nog eens megaziek, dus ik verwachtte er niet veel van, maar won uiteindelijk wel. Echt bizar, maar door die rode plaat (de klassementsleider rijdt daarmee, red.) en het feit dat ik de titelverdediger was, ging ik al heel vroeg in het seizoen aan het kampioenschap denken.”

“En dat is juist wat je niet moet doen. Dat maakte het best lastig, zeker als Kiara Fontanesi en Daniela Guillen op je jagen. Zij hadden niets te verliezen en ik juist alles. Het snelheidsverschil tussen trainingen en de wedstrijden was ook behoorlijk groot. Puur door de druk, dat je niet onderuit mag gaan. In het WMX kun je je namelijk geen nul-score permitteren, omdat we slechts zes wedstrijdweekenden rijden. Geen resultaat behalen is ook geen wereldtitel.”

Je komt eigenlijk net kijken en hebt nog een lange carrière voor je. Wat is het grootste doel dat je voor ogen hebt?

“Ik wil zo vaak mogelijk wereldkampioen worden. Het record staat nu op zes (op naam van Kiara Fontanesi, red.), dus ik heb nog tijd zat om daarbij in de buurt te komen. Verder droomt iedere crosser om in Amerika succesvol te zijn. De competitie is daar groeiende en wie weet komt er een moment dat ik de overstap maak. Ik sta er in ieder geval voor open.”

“Ik zie mezelf echt nog wel een stukje sterker worden”

Dit jaar kwam je twee keer uit in het WK MX2. Wat is de ambitie op dat specifieke vlak?

“Dat vind ik vooral superleuk om te doen en het zorgt ook voor de nodige ontwikkeling. Het is toch anders om tegen de jongens te rijden. Ik kan uiteraard niet in de toekomst kijken, maar ik zou wel vaker mee willen doen. Alleen zo gemakkelijk gaat dat natuurlijk niet. Het is dus afwachten wat er op mijn pad gaat komen.”

Op het fysieke aspect is het een oneerlijke strijd tegen de mannen, maar volgens mij heb jij een vrij sterke drang om ze uiteindelijk toch te verslaan.

“Door het fysieke verschil is het inderdaad niet mogelijk om bij de mannen voorin te rijden. Vroeger in de jeugd kon ik ze verslaan, maar toen draaide het vooral om techniek. Overigens zie ik mezelf echt nog wel een stukje sterker worden, zodat het gat kleiner gaat zijn. Ooit een leuk resultaat neerzetten, dat moet echt wel mogelijk zijn. Wat dat dan precies zal zijn, durf ik niet te zeggen. Ik hoop op iets bijzonders in ieder geval.”

Hoe heb je overigens geleerd om zo snel over een crossbaan te kunnen jakkeren?

“Door heel veel rondjes te rijden. Verder kom ik echt uit een crossfamilie. Mijn vader en broers crosten vroeger ook. Hierdoor kreeg ik op vroege leeftijd al veel tips en de laatste jaren leer ik veel van verschillende trainers. Dennis Verbruggen (voormalig Grand Prix-rijder, red.) liet mij bijvoorbeeld een grote stap in mijn ontwikkeling zetten. Ook een enorme toevoeging voor mijn trainingen is de expertise van Alessio Chiodi (drievoudig wereldkampioen 125cc, red.). Vooral op de harde circuits, als het op mijn techniek aankomt. Hij is wel oud, maar nog altijd heel fit en is het crossen zeker niet verleerd. Doordat hij op de baan met me meerijdt, kan ie nog beter aflezen waar ik me kan verbeteren.”

“Zij hadden niets te verliezen en ik juist alles.”

Door je successen zal je waarschijnlijk ook wel gezien worden als een idool voor jonge, crossende meiden.

“Dat is wel heel leuk om te zien. Kleine meisjes die hetzelfde willen zijn. Ze komen ook regelmatig naar me toe, om een foto te kunnen maken. Ik vind het dan ook belangrijk om daar voldoende tijd aan te besteden. Ook als ik een slecht resultaat heb behaald, maak ik tijd voor ze.”

In de topsportcultuur wordt getracht om de kloof tussen mannen en vrouwen te verkleinen. Is dit ook al merkbaar in de motocross?

“Het is natuurlijk een echte mannenwereld, maar de afgelopen jaren is natuurlijk wel gebleken dat er ruimte is voor een damesklasse. WMX is dan ook zeker aan het groeien en de laatste jaren is het niveau flink omhooggegaan. Het is daarnaast goed om te zien dat de merken steeds meer interesse tonen. Ik vind zelf dat de populariteit nog wel wat moet groeien, want dat is uiteindelijk het belangrijkste. Als mensen niet naar de wedstrijden gaan kijken, houdt het natuurlijk op. Verder hoop ik dat we in de toekomst zo snel mogelijk meer weekenden in actie gaan komen. Ik wil altijd zoveel mogelijk racen, maar het zou ook goed zijn voor het kampioenschap. Door de weinige wedstrijden is een nul-score nu direct fataal voor je titelkansen. Dat is zonde, voor ons allemaal.”

Tekst Jarno van Osch                  Fotografie Jarno van Osch/Shot Up Productions en Yamaha Racing