Geen actieve herinnering aan

Ja, ik heb me er ook wel eens aan bezondigd toen een Tour de France-etappe een paar plattelandsdorpen verderop passeerde. Stond ik daar op het moment suprême ook als een debiel met mijn 06 in de lucht. Wel had ik me vooraf afgevraagd: moest ik zo’n memorabele gebeurtenis niet gewoon als mens voelen en ondergaan? In alle zelfoverschatting besloot ik een hybride variant te proberen door mijn telefoon op de gok vast te houden, zodat mijn ogen en hersenen tegelijkertijd wel het moment van de passerende koplopers konden registreren en absorberen. Het resultaat bleek bedroevend; zonder de filmische wanvertoning ooit terug te kijken, sleepte ik mijn cinematografische drama een maand later naar de daartoe aangewezen plek: de digitale vuilnisbak.

Inmiddels is de plaag nauwelijks nog te overzien, ook elders. Zonder aluminium Altrex tuinladder om over de haag aan smartphones heen te kijken, ben ik bij geen popconcert meer te vinden. Vanwaar toch deze filmische obsessie? Op tv en YouTube is de beeldkwaliteit van het Criterium van Stiphout al zes lichtjaren beter dan ieder zulthoofd met trilhanden vanuit de verte kan vastleggen. Het antwoord: omdat we memories aan het maken zijn. Dat iets pas daadwerkelijk gebeurd is als het op Insta of Vleesbroek staat, is niet meer genoeg. Ook volstaat niet meer dat de wereld vol bewondering kan aanschouwen dat jij toch maar mooi sans gêne van de partij was op het Muziekfeest op het Plein in Emmer-Compascum.

Nee, de nieuwste vondst heet dus ‘Making Memories’, wat slaat als een lul op een drumstel omdat herinneringen zich altijd passief en met terugwerkende kracht aandienen of opdringen. Oké, uitzonderingen daargelaten. Zo lig ik momenteel te sudderen aan een zwembad ter gelegenheid van een bruiloftsfeest, terwijl hemelsbreed op tachtig kilometer Ducati’s WDW op Misano zich afspeelt. Die bruiloft met een klein jaar voorbereidingstijd mag je preventief en met vooruitziende blik wel memorabel noemen, ook (en vooral) wanneer de bruid een ‘nee, ik wil niet’ zou uitspreken om volgas met tuinman Giancarlo in zijn Alfa Duetto het hazenpad te kiezen, de aanwezigen in een stofwolk achterlatend.

Enfin, waag een blik op ‘making memories’ en je stuit op 17M aan hashtags met de gebruikelijk diarree van aanstellerige kinderen en werkschuwe, gebruinde types in tropische omstandigheden, vaak op Bali, nog vaker met Instagrammable tieten. Er bestaat zelfs een makingmemories_official, jazeker, een account van een ‘moeder van 3’ (die was er vroeg bij) waar ik graag uit citeer: “Na het succes van het kwartet en het invulboek van het vakantiethema, lanceren we vandaag met trots het gloednieuwe verjaardagskwartet!” Pure kunst, pure proza, op voorhand memorabel bovendien, en vooral natuurlijk wel ‘ke-ching’.

Ook beland je via ‘making memories’ bij een zekere Alberta Motorcycle Safety Society met een pleidooi voor waterdichte, veilige motorkleding, adviezen tegen uitdroging etc. etc., terwijl jij en ik weten dat motorrijden pas memorabel wordt als je met een kapotte motor strandt in de Sahara, je vuurpijlen goddank intact blijken, maar je je aansteker in een hutje zeshonderd kilometer terug hebt laten liggen. En niet alleen die, maar ook – erger nog – je telefoon zodat je in het kader van ‘Making Memories’ je eigen memorabele dood niet eens kan filmen. Ook dat nog!

Tot overmaat van ramp wringen motorfabrikanten zich in alle bochten om hun vermeende avontuurlijke inslag te propageren, terwijl bijkans alle introducties in Spanje plaatsvinden en foto’s van wheelies in de meeste gevallen niet meer aan journalisten worden overhandigd. Triumph dreigt bovendien al enkele jaren met alcoholcontrole voor het rijden, overigens een interessant juridisch geval. Voeg daarbij de inwisselbaarheid van de staande twins uit het middensegment en een motorpresentatie wordt al vlot ‘business as usual’ zonder actieve herinnering.

Dus ‘making memories’ met motorfietsen? Net zo’n farce als met ieder ander onderwerp, bedacht door aandacht beluste ego’s, voorzien van een glazen bol. Om toch een creatieve twist aan dit strontvervelende fictieve fenomeen te geven, vroeg ik vorig jaar dan ook de drie aangewezen vrouwelijke urologen voor mijn prostaatonderzoek om het graafwerk te filmen. Deden ze niet; ze wilden met eigen ogen getuige zijn. Jammer. Ik vond het best memorabel.