Baken van hoop

We waren over het Seebergsattel amper via Oostenrijk het Sloveense Alpenland binnengedrongen of er begon iets op te vallen. Motoren. Veel motoren. Nu hadden we die in Oostenrijk natuurlijk ook wel gezien, maar daar waren het toch motorradfahrer van heel ander allooi. Het type 13 in een dozijn. Je weet wel, rechte rug, systeemhelm op een kier, dwerghamster op mondhoogte ter communicatie (“Kijk, een kasteel!” / “Schat, ik moet poepen.”), aluminium zijkoffers en onder het achterwerk in vrijwel alle gevallen een allroad met het opschrift GS of KTM.

In Slovenië is dat anders. Daar heeft de tijd 30 jaar stilgestaan. Voordat je nu in gedachten een tandeloze boerin op een huifkar door het dorp ziet paraderen, ik doel niet op de ontwikkeling van het land of het bouwjaar van de motoren in kwestie, maar vooral de benadering van het motorrijden an sich. Rukka pakken en cappuccino’s met havermelk zijn in Slovenië nog een uitzondering onder het motorgilde. Je waant je hier eerder in het Engeland van pakweg de jaren 90. Oftewel veel leren pakken, gekleurd polyester en klaroengeschal uit dB-killerloze uitlaatdempers. Uiteraard van de firma Akrapovic, de nationale trots. Ergo: het barst er nog van de sportmotoren.

Waar we de voorgaande dagen steevast onze motoren naast een GS of iets soortgelijks parkeerden in de hotelgarage, gaan we nu met een 996, Panigale 1099R en Speed Triple R opeens naadloos op in de omgeving. Doorgaans toch een uitdaging voor Hollanders op vakantie. Leuke bijkomstigheid is dat je ook snel contact legt met de Slovenen zelf, ze kennen hun klassiekers en gelijkgestemden lullen nu eenmaal net wat makkelijker met elkaar. Zeker wanneer dit in het geval van de 996 gepaard gaat met rugzak en een Nederlands kenteken.

Dat maakt toch nieuwsgierig. Waar die fascinatie voor sportmoren vandaan komt in deze contreien (ook in Kroatië lusten ze er wel pap van, kwamen we achter)? Geen idee. Wellicht dat het repressieve, communistische juk van Tito en co ze dermate hongerig heeft gemaakt dat ze na het uiteenvallen van de Joegoslavische republiek massaal de showroom in zijn gerend voor een maximale dosis aan motorsensatie. Als kinderen in een snoepwinkel na decennia huisarrest. Terwijl wij ondertussen in onze ‘motorische evolutie’ zijn doorgeschoten in pragmatisme en degelijkheid. “Doe maar een GS, wel een zwarte want dat ruilt zo lekker in…”

En dus voelde het bezoek aan Slovenië als een baken van hoop. Dat het misschien bij ons ook nog zou kunnen; de terugkeer van de sportmotor in het straatbeeld. In dat opzicht is het interessant om te zien hoe bijvoorbeeld Kawasaki ’s nieuwe ZX-4RR (of de herintroductie van de ZX-6R) landt op onze Hollandse kleibodem. Daarbij broeden ook Suzuki en KTM, naast al bestaande types als de Yamaha R7 en Aprilia RS660, voor 2024 op een middenklasse sportmachine.

Goed, grotendeels is de wens bij ondergetekende natuurlijk ook de vader van de gedachte. Ik weet ook wel dat een allroad veel meer comfort biedt, dat de leeftijd van de gemiddelde motorrijder niet daalt, en dat zo’n noppenfabriek in goede handen nauwelijks bij te benen is op straat. O, en trouwens, mocht je nu in je leren pak schieten en warmdraaien voor een retourtje Slovenië; ook het paradijs kent een paar valkuilen, daarvan is de intensief controlerende hermandad in geblindeerde undercoverkarren de grootste. Wij kwamen er met een boete van 80 euro p.p. voor inhalen over een doorgetrokken streep nog vrij genadig vanaf. Volgend jaar dan maar naar Spanje. Op een sportmotor naar keuze…