Amateurtoneel op commando

“Ready for piece-to-camera, Joost?” Sakkerloot, nee natuurlijk niet. Met een nog natte rug, verhoogd hartritme, verwarde geest en plakzak kom ik net door de hotelpui rijden met de CB650R, dat ziet de event-hostess toch zelf ook wel? Tegelijkertijd begrijp ik haar ongeduld; gisteren nog had een Spaanse schrijfrijder annex ad interim acteur liefst an-der-half uur nodig om al zijn wetenswaardigheden over Honda’s E-Clutchmodellen uit de doeken te doen. En steeds weer opnieuw, zin voor zin, bij iedere verspreking.

Naarmate zijn verbale lavastroom waar-niemand-op-zit-te-wachten vorderde, begon de gehurkte videograaf zich van pure ellende te verkneukelen met een uitgelezen keur aan yoga- en pilatesoefeningen om niet als dor takkenhout spontaan uit elkaar te vallen. Te zien aan haar steeds minder ingetogen gestes en neerstortende mondhoeken, had de hostessmevrouw, dezelfde, eenzelfde onderbroek vol hete kolen om op te zitten.

Dus mij nu achter de vodden aan zitten voor mijn stante pede toneelstukje? “Yep, I’m on my way, sweetheart”, roep ik ‘r na. Een automatische reflex van een jaknikker tegen wil en dank, vooral wanneer het andere geslacht in zoete bewoordingen iets van me wil. Met een murmelend ‘had nou gewoon nee gezegd, lul’, been ik gefrustreerd en vooral zonder plan naar het geregisseerde opstellinkje met twee Honda’s naast een groen uitgeslagen zwembad en zwets richtingloos de tien minuten vol, genoeg om tot op de dag van vandaag de haren uit mijn kop te trekken vanwege allerlei vergeten belangrijke wetenswaardigheden over de CB en CBR650 E-Clutch. Of blijkt uit mijn zelfkastijding achteraf dat ook ik gebukt ga onder zelfoverschatting en een egoprobleem?

De piece-to-camera, stand-up of partij amateurtoneel (eerder mijn bewoording) is gelijktijdig ontstaan met de video-opmars en andersom. En onder het mom van ‘je moet mee’ sluit jouw lijfblad onwennig aan in de rij van B- tot en met Z-acteurs. Hoewel wij de onzalige preek ‘anders’ willen inrichten, valt niet te ontkomen aan een ter plekke ingericht decor waar het oorspronkelijk schrijvende journaille van Burundi tot Tasmanië zijn zegje mag doen over de motor(en) in kwestie. En wat doet een schoenmaker zonder leest of een ervaren banketbakker die op commando een Friese Blaarkop moet zien uit te benen? Die gaat voor zekerheid.

Dus ontaardt minstens driekwart van dit amateurtoneel in opgedreunde persinformatie, waarbij de van origine ‘onafhankelijke’ journalist het ideale verlengstuk is van het merk z’n marketingmachine. De meerwaarde voor het journaille? Views. Stand-ups zijn qua kijk- en luisterwaardigheid vergelijkbaar met die van onze covid-persconferenties met een voorgebakken, slaapverwekkend script, afgezien van Wopkes iets vergrote balhoofdhoek, Hugo’s dubbel zo natte platenkoppeling en een mespunt extra rideability bij de premier.

Anderzijds doet iedere ongetrainde gelegenheidsacteur zijn uiterste best om zijn onkunde te maskeren, zonder daar een collectie Lamborghini’s in Dubai aan over te houden. Ooit trachtte ondergetekende het praatje in betere banen te leiden door preventieve consumptie van zes-zeven bier, waar Harley-Davidson tot aan zijn Raad van Bestuur met weinig genoegen aan terugdenkt.

Video en socials, maar zeker ook digitale tovenarij, trekken sowieso een zware wissel op de huidige motorpresentatie. Met weemoed denk ik terug aan twee dagen ZX-6R op Sepang met als enige variabelen de fotografen langs de baan, handmatig te verstellen veervoorspanning en demping, en pen en papier in de pitbox. Nu presteert een grootheid als BMW het om onverklaarbare, zelfs bijna onverantwoorde redenen om drie totaal verschillende motoren in twee dagen voor te schotelen. Motoren met ieder hun geëigende outfit, fotografie, video, socials, amateurtoneel en digitale pakketten.

Steeds vaker worden introducties ingericht om de (video-)exposure ten koste van het rijden zelf. Of Honda met zijn megabelangrijke CBR600RR en exotische, digitaal exorbitante Fireblade op een en dezelfde circuitdag, die dan ook nog half verregent. Je moet Iker Lecuona heten voor wat concreet resultaat over de motoren zelf. Daarentegen toont de vlammende opmars van KicXstarts YouTube-kanaal dat ook geïmproviseerde Bollywood-talenten bekeken worden. Daarom kijk ik met vertrouwen uit naar het 100 Colls-weekend in de Catalaanse Pyreneeën, een strategische uitputtingsslag om in 48 uur zoveel mogelijk bergpassen te ‘verzamelen’. Met – in mijn geval – veel video en fotografie, ten koste van een topnotering in de einduitslag. Niet erg, in dit geval, enige afleiding en lichaamsbeweging. Ik doe mee met een Kawasaki ZX-4RR. Als dat niet scoort in de socials!