Mooiste van de straat: BMW R 100 RT

Een gedroomde plek op de Bike Shed Show, een Italiaanse uitnodiging om zijn gebouwde motor aan patserige maffiabaasjes te laten zien en een interessant project in Duitsland draaien. Europees kampioen worden met ‘Alfonso’ heeft Wido Veldkamp duidelijk geen windeieren gelegd.

Hij kon het zelf niet helemaal geloven, dat ie eindelijk eens in de prijzen viel met een van zijn gebouwde customs. “Ik doe niet vaak mee met mijn eigen projecten omdat die motoren vaak net niet in de juiste categorie vallen. Dan bespaar ik me liever de moeite, maar deze keer werd ik aangespoord door een maat van me. Hij vond dat ik mee moest doen met het Europese kampioenschap. Ik had het vrij druk dus ik twijfelde heel erg, maar besloot op de allerlaatste inschrijfdag om Alfonso toch maar aan te melden.”

Zonder al te veel vertrouwen op een goede uitkomst laadt de 40-jarige Wido Veldkamp enkele weken later zijn omgebouwde BMW R 100 RT in, rijdt naar het Duitse Bad Salzuflen en levert Alfonso in voor het European Custombike Championship. Een drietal dagen daarna stapt hij wederom in zijn busje om de daadwerkelijke show te bezoeken, zodat hij aan het einde van de dag zijn geliefde custom weer mee kan nemen.

“Zoals ik al zei, ik had echt niet verwacht dat ik in de prijzen zou vallen”, legt hij uit. “Als je wint ontvang je normaal gesproken op de dag van de uitreikingen een telefoontje, maar ditmaal ging het anders. Een kwartier na binnenkomst kom ik de persoon tegen van de inleverprocedure.  Zegt die vrouw ineens, je moet vanmiddag bij de uitreiking zijn. Ik geloofde het in eerste instantie echt niet.”

Nauwelijks eigen werk
Toch blijkt het wel degelijk waar te zijn. In de middag wordt Wido met het nodige vuurwerk op het podium onthaald. “Ik stond daar met ongeloof, want dat had ik echt niet verwacht. Aan dit Europese kampioenschap doen zo’n 250 motoren mee, dus het is niet niks om dan te winnen.” Alfonso, een volledig omgebouwde BMW R 100 RT, wint de categorie Best Roadster. Nu, maanden later, is de pret nog altijd in de ogen van Wido te zien als hij praat over deze bijzondere ervaring.

“Het is vooral fijn om eindelijk de erkenning te ontvangen. Uiteraard krijg je die zo links en rechts wel, maar met zo’n prijs valt je werk toch gelijk wat meer op”, meent hij. “Ik vond het ook regelmatig heel frustrerend, want dan keek ik een beetje naar de prijswinnende customs en dan zag ik nauwelijks eigen werk in de motor zitten. Ging het vooral om bolt-on werk en dat is in mijn ogen toch minder speciaal. Het is niet arrogant bedoeld, maar ik weet dat ik best bijzondere motorfietsen kan bouwen. Daarom waardeerde ik de erkenning op het European Custombike Championship zo enorm.”

Voormalige paspop
De Europese titel komt uiteraard niet uit de lucht vallen voor Wido Veldkamp. De oud-student aan de TU Delft deed de afgelopen twee decennia flink wat ervaring op als het op bouwen aankomt. Allereerst met het Novabike raceteam van de universiteit, later met zijn eigen bedrijf. Met WiMoto werkt de custombouwer vooral voor anderen, maar zo af en toe ziet hij kans om een eigen project op te tuigen.

Zoals dus ook Alfonso, waar alles samen lijkt te komen. “Ik maakte voorheen veel subframes voor BMW R-modellen en de gebruikte R 100 RT is zogezegd mijn voormalige paspop. Dat ding zag er echt niet uit, helemaal verrot, maar ik had altijd al de intentie om er uiteindelijk wat mee te doen. Alleen wilde ik het volledig anders aanpakken dan de meeste custombouwers die met zo’n BMW aan de slag gaan. Even iets geks doen.”

Gelukkig beschikt Wido over gouden handjes én, niet onbelangrijk, een werkplaats vol apparatuur en gespecialiseerde machines, waarvan sommige zelfs eigenhandig gebouwd zijn. “Een hobby van me”, vertelt hij met een grote glimlach.

Dikke achterband
Na een complete strip van de R 100 RT duikt Veldkamp achter de computer. De handige techneut weet met Solid Works de meest prachtige onderdelen in een 3D-omgeving te ontwerpen, iets wat hij al doet sinds zijn studie.

“Ik teken alles uit, want zoiets kun je niet puur op het blote oog gaan doen. Neem bijvoorbeeld de geometrie. Die moet natuurlijk wel kloppen om te zorgen dat het ding uiteindelijk ook goed stuurt.” De voor Wido kenmerkende Girder voorvork kon uiteraard niet achterwege blijven, net zomin als een enkelzijdige achterbrug.

“Ik wilde er eigenlijk eentje van een R 1100 S gaan gebruiken, want die paste precies. Alleen kon ik dan geen dikke achterband gebruiken en dat wilde ik graag. De reden, niemand heeft dat en ik kan dat op die manier construeren. Dus dacht ik, laten we die dan ook maar zelf bouwen.” Ook het volledige kuipwerk maakt de Gelderse alleskunner zelf.

“Ik ben ditmaal dus echt all the way gegaan. Dat was nogal veel werk, want je begint met isolatieschuimplaten en gaat dan de vorm bepalen. Als je eenmaal zo ver bent, dan is het zorgen dat je er een mal van kunt trekken.” Voor Veldkamp was het al even geleden dat hij met dit soort materialen aan de slag ging, maar gelukkig kent hij Kenneth van Duin, een specialist op dit gebied.

“Hij heeft me op weg geholpen en daar ben ik uiteraard enorm blij mee. Over het eindresultaat ben ik dan ook zeer tevreden. Daarnaast kan ik die mal nu vaker gebruiken. Ik heb er al over nagedacht om het kuipwerk eens uit carbonfiber te vervaardigen.”

‘O’ achter plakken
Na meer dan duizend uur in de motor te hebben gestoken, wordt uiteindelijk de final touch toegevoegd aan de motor. ‘Alfonso’ prijkt in sierlijke letters op het one piece-kuipwerk. De naam komt uiteraard niet zomaar uit de lucht vallen en er schuilt een ontroerend verhaal achter.

“Mijn vader heet Alfons en de motor is naar hem vernoemd. Ik heb er nog wel een ‘o’ achter geplakt, omdat het naar mijn gevoel een stukje beter en internationaler klinkt”, geeft Wido eerlijk toe. “Een dag voordat mijn pa met pensioen ging, kreeg hij van de arts te horen dat hij aan de ziekte van Alzheimer leed. Dan weet je dat een zware periode aanbreekt. Uiteindelijk heeft hij dus ook niet echt van zijn welverdiende pensioen kunnen genieten, want we hebben corona meegemaakt en niet veel later werd euthanasie bij hem toegepast. Op zulke momenten besef je weer dat je vooral nu moet leven.”

Moeilijke beslissing
Vader Alfons, die slechts 69 jaar wordt, krijgt een deel van de bouw mee, maar het eindresultaat heeft hij helaas niet meer kunnen zien. “De realisering van de voorvork en achterbrug heeft hij nog gezien en pa wist ook dat ik de motor naar hem zou vernoemen. Dat vond ie mooi, net zoals hij het mooi vond om met me samen te werken. Elke vrijdag kwam ie namelijk naar de werkplaats om te helpen.”

“Dat was natuurlijk altijd erg fijn, maar ik merkte ook steeds vaker dat hij echt last had van zijn ziekte. Op een gegeven moment werd het gewoon te gevaarlijk, waardoor ik uiteindelijk de moeilijke beslissing moest nemen om hem te vertellen dat hij beter enkel koffie kon komen drinken. Samenwerken ging gewoon echt niet meer. Dat is natuurlijk een behoorlijke klap geweest voor ons beiden, want hij vond het echt fantastisch in de werkplaats. Hier kwamen namelijk onze gezamenlijke passies bij elkaar, motoren en techniek.”

Laatste rit
Dat Wido inmiddels als een ervaren motorbouwer door het leven gaat, is niet heel vreemd te noemen als je terugkijkt naar zijn verleden. Als klein jochie wordt de liefde voor tweewielers en de daarbij behorende techniek al vroeg overgedragen door Alfons, een fervent liefhebber van Laverda.

“Mid jaren zeventig kocht hij een gloednieuwe 750 SF2 en dat is al die jaren echt zijn kindje geweest. Gelukkig hebben we een week voor de euthanasie samen nog een laatste rit kunnen maken, op de Laverda natuurlijk. Dat was echt zwaar. Emotioneel gezien uiteraard, maar ook zeker fysiek. Inmiddels was mijn vader namelijk in het bezit van een KTM 790 Duke en dan merk je ineens wel hoe zwaar zo’n oude Laverda stuurt.”

Door het overlijden van zijn vader is Wido inmiddels de eigenaar van de Laverda geworden, de enige motor die hij nooit van de hand zal doen. “Hoewel Alfonso naar mijn vader is vernoemd, mag die wel gewoon voor de juiste prijs weg”, erkent de man achter WiMoto. “Daar zit voor mij veel minder emotionele waarde aan vast. Tuurlijk, het is het laatste bouwwerk dat mijn vader heeft gezien en de motor draagt zijn naam, maar er kleven geen speciale herinneringen aan vast.”

Stukje engineering
Hoewel hij prima afscheid kan nemen van Alfonso is het Veldkamp inmiddels wel duidelijk geworden dat deze volledig zelfgebouwde motorfiets een belangrijk project is gebleken. Doordat hij de beste roadster op het European Custombike Championship werd, zijn er verschillende deuren geopend voor WiMoto uit Elst.

Niet alleen ontving hij andere uitnodigingen voor shows door de Europese titel, maar nog belangrijker, ook in het buitenland weten ze hem nu te vinden. “Ik heb er al best wat werk door binnengehaald. Zo ben ik nu bezig met een Duits project, waar ze een motorfiets ontwikkelen die specifiek voor Afrika is bedoeld. Daar doe ik een stukje engineering voor en dat past precies in mijn straatje. Zoiets vind ik erg leuk om te doen.”

Datzelfde geldt voor de bouw van twee speciale motorfietsen voor een Australische privéklant. “Hij volgde me al langer, maar nu was het moment daar dat ie me ook daadwerkelijk benaderde. Ook wederom te danken aan de award die ik won met Alfonso.”

Ideale situatie
De toekomst lijkt zeer hoopvol voor Wido Veldkamp, na de bouw van Alfonso. Hij is internationaal zichtbaarder én hij maakt binnenkort ook een belangrijke stap wat betreft de vestiging van zijn bedrijf.

“We hebben een huis gekocht met een flinke lap grond, waar ik straks mijn eigen werkplaats kan bouwen. Geen maandelijks huurbedrag meer afstaan en ik hoef me ook niet druk te maken om de woon-werkafstand. Die is er namelijk niet meer. Ideaal natuurlijk en ik hoop stiekem dat ik me hierdoor nog meer kan concentreren op het creëren van bijzondere motorfietsen, want dat is uiteindelijk het liefste wat ik doe. Op dit moment moet ik mijn werkweek nog te vaak invullen met minder leuke klussen. Ik hoop dat ik nu de lijn door kan trekken en meer uren kan gaan steken in het creatieve gedeelte. Volledig eigen motoren blijven ontwerpen en mezelf uitdagen om bijzondere projecten aan te gaan.”

Tekst en fotografie Jarno van Osch/Shot Up Productions