De tegenhanger: Gilera GP 800

Met ‘De tegenhanger’ gaan we maandelijks op zoek naar een motor of scooter die de strijd aanbond met een icoon uit de motorwereld, maar jammerlijk faalde in zijn opzet. We trappen de reeks af met de Gilera GP 800 die de TMAX van zijn troon moest stoten als koning van sportscooterland, wat absoluut niet lukte.

Niemand zal beweren dat Italianen een gebrek aan eergevoel hebben. Tradities, familie, la mama: zit je er met je tengels aan, dan is het huis al snel te klein. Dat Yamaha met de TMAX de markt van de sportscooters creëerde en daarna domineerde, konden de Italianen – toch een scooterland bij uitstek – dan ook niet zomaar voorbij laten gaan. En dus besliste de Piaggio Group dat Gilera het uitverkoren merk was om te proberen de TMAX-troon aan het wankelen te brengen.

Dat ze die twijfelachtige eer aan het eerder bescheiden Gilera lieten, doet al vermoeden dat de toplui van Piaggio niet al te veel vertrouwen hadden in een goede afloop van die missie. Waren ze wel zeker van hun stuk geweest, dan hadden de GP 800 evengoed met een Piaggio- of Aprilia-badge de weg op kunnen sturen.

Maar goed, het werd dus een Gilera, die GP 800, en om de TMAX van zijn voetstuk te knallen werden de zwaarste middelen van stal gehaald. Piaggio haalde de V-twin met enkele bovenliggende nokkenas en vier kleppen per cilinder uit de Aprilia Mana 850 en monteerde die in een buizenframe. Een 839cc motorscooter met 75 pk en 76 Nm was in die tijd echt ongekend. Ook opzienbarend: het eerder saaie uiterlijk van een sportscooter die toch wel grootse ambities koesterde. Nee, voor de Italiaanse styling hoefde je de Gilera GP 800 niet te kopen.

Waarvoor wel, werd bij elke testrit al bij het eerste verkeerslicht duidelijk. De GP 800 ging zo ver-schrik-ke-lijk hard van zijn plaats, dat je bij zo’n sprintje probleemloos 750cc sportmotoren het nakijken gaf. Met zijn sterke blok en CVT-aandrijving ging de Gilera er als een raket vandoor. En de lange wielbasis zorgde ervoor dat de bureaustoel – of eerder ‘schietstoel’ – ook bij snelheden van meer dan 150 km/u stabiel bleef.

Dat de GP 800 het amper een paar jaar in de Gilera-catalogus volhield, had de motorscooter te danken aan het feit dat hij eigenlijk slechts in één ding goed was: keihard accelereren en daarbij Jan en alleman te kakken zetten. Het rijwielgedeelte wist echter amper raad met al dat motorisch geweld. In bochten ging de voorkant al snel aan het zwalken, waardoor je enthousiasme over het vermogen en koppel al rap bekoelde.

Qua sturen en rijden kwam de Gilera GP 800 op geen enkele manier in de buurt van de TMAX, terwijl de beperkte opbergruimte en de vervelende kettingaandrijving (Piaggio had niet de moeite genomen om de kettingaandrijving van de Mana 850 te vervangen door een getande riem, toch wel dé norm in scooterland) het de GP 800 onmogelijk maakten om een vuist te maken tegen de pure woon-werkscooters zoals de Suzuki Burgman 650.

De tientallen motorrijders die in een stoplichtsprint vernederd zijn door de Gilera GP 800 zijn dat trauma vijftien jaar na de feiten misschien net te boven gekomen, maar al die andere motor- en scooterliefhebbers zijn de Gilera GP 800 al gewoon weer vergeten…