Een ZX4 op de schuur

Ongemerkt begon het toch aan mijn pensioengat te jeuken. Zo’n zeurende jeuk, dwars door mijn box 3, waartegen wrijven, krabben of een lik Sperti niet meer helpt. De jeuk om weer eens iets te schrijven.

Sinds vijf maanden neergestreken pal op de grens van de Tarn en de Tarn-et-Garonne, hebben de onverwoestbare Cherubijn et moi een klassieke dagtaak aan verbouwingen en ontelbare overschrijvingen naar het Franse systeem. Het beruchte spookbeeld van een zwart gat dat schijnt op te doemen als je als ‘hardwerkende Nederlander’ eindelijk op je stokoude dag het werk mag neerleggen, daar hebben wij dus allerminst last van.

Uit de eigen ervaring van onze eerste Frankrijk-expeditie (2007-2014) hadden we al geleerd waar de afgrond van een ‘welverdiend pensioen’ bij menigeen toe kan leiden. Sommige vogelvrije pensionado’s sluiten zich af in expatclusters die iedere gelegenheid aangrijpen (van Beaujolais Primeur tot een lokale paellaparty) om voor de duizendste keer in hun moedertaal over hetzelfde te klessebessen en te blijven zeiken over hoe goed alles in hun vaderland geregeld is en hoe kut in hun nieuwe gastland. Waarbij ieder gezellig-achtig samenzijn niets meer dan een aanleiding is om zich te bezatten uit een soort van dodelijke verveling.

Tegelijkertijd zal ik de laatste zijn (maar dan ook de állerlaatste!) om dit soort geëmigreerde landerigheid te veroordelen; de wijnboeren hebben het al zwaar genoeg door de mondiale gezondheidsgekte. Bovendien blijft een land als Nederland met hun (en ons) vertrek verschoond van ‘eigen pensionado’s eerst’ en de mogelijke invoering van helmplicht voor fietsers. In mijn donkerste gedachten zie ik namelijk het krantenbericht al voor me: ‘Ervaren voormalige motorjournalist verliest tussen Purmerend en Almere de macht over het stuur van zijn Gazelle Grenoble. Hulp komt te laat’.

Of stel je voor dat wij tweeën net zo zouden worden als de bejaarde afritsbroekbrigade in een veteranenhotel van bejaardenenclave Vierhouten, driftig bezig krentenbollen en boterhammen te smeren om die – samen met een keur aan fruit en yoghurtjes – na een snelle periscopische blik door de ontbijtzaal, stiekem in de onopvallend (niet dus) meegebrachte fietstassen te deponeren: dat nooit!

Of dat Omroep Max via het zelf-feliciterende LinkedIn mijn televisie-ervaring traceert en me optrommelt voor een lollig campingprogramma in het buitenland, waarbij ik de Dethleffs tandemasser achteruit mag inparkeren. Of de ultieme freakshow: drie weken na m’n ‘welverdiende pensioen’ met een doosje huismerk schroefjes in de hand hartstikke dood neervallen in de bouwmarkt. De horror!

De Tarn dus, een gehucht van vijf huizen, een totaal van elf inwoners. 18,18 % hiervan procent bestaat uit (ojezus…) motorrijders, want de 74-jarige Laurent, acrobaat en muzikant uit Georgië, beschikt over een heuse Yamaha 125 Virago onder een afdekzeil, mét special paint! Dat wordt spoken, rellen en burnen binnenkort in de nachtelijke zomeruren! De ongekroonde koningin van de nederzetting bestaat uit de kwieke 94-jarige Jeannette die lustig rondtuft in haar Lada Niva en zich in het jachtseizoen in volledige camouflageoutfit bij haar jagende vrienden voegt. Ze schijnt aan het stuur wat scherpte te missen, weet Laurent, maar zolang ze een hert niet verwart met een Airbus A320 viert zij decennium na decennium een gedroomd pensioen.

Huize Cherubijn & moi stamt uit 1786, dus heeft als driejarige nota bene de Franse Revolutie meegemaakt. Ook wat betreft het transport van mijn rollende materieel zijn we (opnieuw) volledig ‘op chic’ gegaan met het fameuze MOL Cargo dat de ouwe meuk als ware het de tombe van Toetanchamon bij de afrit Caussade aan de A20 wist af te leveren.

En verder? Niks. Plan was om in dit on- en offroad motorwalhalla voor frisse voorraad motoren te zorgen, maar net als in een ‘Ik Vertrek’-aflevering loopt alles ietsjes anders. Op de vier schuurmuren ligt nu de beoogde ZX-4RR in retrokleur en de badkamer wordt opgebouwd en afgesmeerd met een felbegeerde Ténéré 700 World Raid. Een Aprilia Tuono V4 draagt inmiddels zorg voor de verwarming in koude wintermaanden. En met de overige renovaties erbij zou ik dit trio inmiddels kunnen inruilen voor een Harley CVO Road Glide, alles inclusief BPM.

Is een financieel zwart gat dan de oorzaak van mijn sporadische comeback bij KicXstart? Nee. Eerder de zoveelste bevestiging dat 32 jaar lang mijn werk ook mijn hobby was. Daar kun je oud mee worden.

Joost Overzee