Mooiste van de straat: Uno, Due … Bellissimo!

Wie denkt dat caféracers gebouwd worden in oude schuurtjes, door woest uitziende mannen met baarden, knotjes en een IPA in de hand, die heeft het mis. Sander Temme en Michiel Benink bouwen hun eigen Ducati’s met medische precisie in een schone, moderne werkplaats. Het resultaat is echter allesbehalve klinisch.

Het is een donkere, koude dinsdagavond als ik een uitgestorven industrieterrein in het Oosten van het land op draai. Overal zijn de lichten uit, behalve bij één bedrijfspand. De parkeerplaats is leeg, op twee auto’s na. Hier wordt overdag medische optische apparatuur onderhouden en gerepareerd. En op dinsdagavond hele dikke Duc’s gebouwd.

“Ja, die dinsdagavond is heilig”, vertelt Michiel. “Ik weet nog dat ik in 2001 in Beuningen kwam wonen. Mijn buurman zag me mijn toenmalige 748 SP uitladen en koppelde me meteen aan een vriend van hem, ook Ducati-rijder. Dat werd vaste prik, op de dinsdag. En nu zitten we hier nog, ruim twintig jaar later.”

Toch is er behoorlijk wat veranderd in die jaren. Wat begon als samen rijden is zo’n vijf jaar geleden een uit de hand gelopen zelfbouwproject geworden. Sander: “We hadden beide wel een voorliefde voor custom bikes, maar toen we naar een evenement in Duitsland waren geweest was het zaadje definitief geplant. Dit wilden we ook!”

Besloten werd eerst een motor voor Michiel te bouwen en daarna eentje voor Sander. Dat het Ducs moesten worden stond vast, maar welke dan? “Ik reed zelf een 999 en dat ding was echt super. Ze waren toen ook nog niet zo duur. Via Marktplaats hebben we de allergoedkoopste gekocht en zijn we aan de slag gegaan. Toen die van Michiel af was heb ik besloten de mijne ook maar te verbouwen. Daarvan wist ik tenminste dat hij helemaal goed was, nadat ik hem na een crash helemaal opnieuw had opgebouwd.”

Een makkelijke basis is zo’n watergekoelde superbike niet. Dat wat je normaal kunt verstoppen achter het bodywork zit nu opeens vol in het zicht. Gooi nog wat perfectionisme in de mix en je hebt een langdurig project waar heel wat uren in zijn gaan zitten. “We wilden echt terug naar de basis van een caféracer: lichter, sneller, beter.” Michiel vult het eisenlijstje aan: “De lijnen moeten kloppen. Dat wordt nog weleens vergeten, bijvoorbeeld met zadels en tanks die niet bij de rest van de fiets passen.” 

Kijkend naar de twee 999’s die wiel aan wiel in de fabriekshal staan kunnen we concluderen dat het met die lijnen wel goed zit. Van kant-en-klare onderdelen is amper sprake. “We hebben wel een keer een zitje van Radical gekocht. Loeiduur, maar echt bizar slecht van kwaliteit. Het is niet eens symmetrisch! We hebben de tanks en zitjes daarom zelf laten maken.” Er werd hier en daar leentjebuur gespeeld bij andere Ducati’s, zoals de 1299 Panigale voor de voorvorken, maar vooral ook heel veel zelf gefabriceerd.

“Michiel kan echt alles maken. Met z’n achtergrond als instrumentenmaker deinst hij nergens voor terug. En als het nodig is, bouwt hij zelf het gereedschap. Zo heeft hij een buigtafel gemaakt voor de subframes, een Engels wiel voor plaatwerk en zelfs een heuse spuitcabine om frames en andere delen te kunnen coaten!”

Daar waar de eerste pannenkoek meestal mislukt, kunnen we dat van de blauwe SaMi (moeten we die nog uitleggen?) Uno moeilijk zeggen. Toch zijn er wel lessen geleerd uit die eerste machine.

Michiel: “Ik wilde bijvoorbeeld heel graag een uitlaat die volledig opgebouwd is uit rechte pijp. Door een pijp in kleine plakjes te zagen, onder een hoek van bijvoorbeeld 7 graden, kun je zelf bochten maken. Het is alleen heel veel werk, je moet vreselijk veel lassen. Zeker als je de fout maakt om eerst alles aan één kant af te lassen. Na een stuk of acht ringen klapten er vier weer los. Ik denk dat we wel vijftien avonden bezig zijn geweest met die uitlaat. Het ziet er prachtig uit, maar Sander was er al snel over uit dat hij gewoon lasbochten ging gebruiken. Niet dat dat nu heel eenvoudig was, want door de dikke 55 mm pijpen is het echt wel even puzzelen hoe de buizen moeten lopen. Maar in twee avonden waren we klaar, toch een groot verschil…”

Een andere les was de tank van de Uno. Deze is eigenlijk net iets te lang, waardoor er net iets te veel gewicht op de achterkant leunt. “Daar kwamen we pas achter toen we de vering lieten afstellen, hij kreeg hem daardoor net niet helemaal goed. De zitpositie is ook wel erg extreem. Bij de Due zijn we daarom begonnen met de positie van stuur, zadel en voetsteunen. Dat levert een iets comfortabeler zithouding op.” Voor de kleuren grepen de heren terug op het verleden: Michiel koos voor de kleurstelling van zijn eerste brommer, Sander voor het klassieke rood-zilver van MV Agusta.

Beide machines zijn geflowd en afgesteld door Biggelaar, voorzien van lichtere vliegwielen, snelle nokkenassen, een uitlaatsysteem met flink grotere diameter en een quickshifter. De Due heeft het meeste vermogen, zo’n 175 pk met dank aan het puntcarter en de originele airbox. Een 3D-geprint rooster tussen de framebuizen helpt de zwarte plastic bak te maskeren en laat ook de lijn van de tank optisch mooi doorlopen. Michiel wilde graag de throttle body’s met het linkmechanisme in beeld en maakte zelf van aluminium een airbox. “Volgens Toine Biggelaar zou me dat zo’n 5 pk kosten, dat had ik er wel voor over.”

De SaMi Uno en Due zijn geregeld op shows en evenementen te bewonderen en bij voorkeur rijden de heren daar gewoon op hun motoren naar toe. “Bij de Italdag regende het verschrikkelijk, toen hebben we wel even met samengeknepen billen gereden, met zo veel vermogen en geen ABS of traction control. Maar als het droog is, is het echt waanzinnig rijden.”

Eenmaal op locatie oogsten de heren vooral lof voor hun creaties, al is er één detail aan de Uno dat regelmatig de wenkbrauwen doet fronsen. “Men vindt dat er Termi’s op een Ducati horen, dus staan ze wel een beetje raar te kijken als ze Yoshimura’s zien. Ik vind ze gewoon heel mooi van vorm, zo met die dubbele openingen en carbon eindkappen. En ze klinken ook top. Ik vind het alleen maar leuk om iets te hebben wat anderen niet hebben,” besluit Michiel. Waarvan akte.

Meer info: sami-motori.eu

Tekst en fotografie Jesse Kraal