Kort getest: Triumph Tiger Sport 660

Triumph’s Trident 660 was een instant succes, het was dus een kwestie van tijd voor hij als basis zou gaan dienen voor andere modellen. En kijk, daar heb je de Tiger Sport 660. Kan Triumph ook scoren in het segment van de middenklasse allroads?

Wanneer we oog in oog staan blaast het uiterlijk van de sportieve ‘kleine Tijger’ me niet meteen omver, maar het valt wel op dat de afwerking (zoals steeds bij Triumph) zichtbaar top is. Het geeft aan dat de Britten geen compromissen sluiten in een segment waar prijs erg belangrijk is.

Het blok is een-op-een overgenomen. Dat betekent een mooi topvermogen van 81 pk (meer dan de concurrentie), maar ook een maximumkoppel van 64 Nm en vooral de vlakste koppelcurve die ik ooit bij een niet-cruiser heb gezien – of het moet Honda’s NC-serie zijn. Vaak is dat synoniem voor een wat mak aanvoelen, maar goed, laten we de tijger niet afknallen voor de put van het oude berenkalf gedempt is.

Ik schrik als ik ga zitten: de Tiger Sport voelt erg klein en kort aan, als een soort gekuipte BMX-fiets. De zithouding is niettemin ruim voor mijn 1m76, met een iets hoger stuur voor meer comfort dan op de Trident. Ik hoorde ook geen enkele grotere collega klagen over de zithouding, noch over de windbescherming van de instelbare kuipruit. Waar de meeste concurrenten het met een lcd-scherm moeten stellen, doet de Tiger het met een TFT-dashboardje. Hij heeft slechts twee rijmodi (Road en Rain), maar dat is er nog altijd eentje meer dan het merendeel van de directe concurrentie.

De driepitter klinkt scherp, ietwat rauw, maar toch verfijnd en dat wordt alleen maar beter als je gaat rijden. De ‘korte’ indruk van de Tiger Sport wordt nog versterkt door het wel erg flitsende stuurgedrag, zelfs in die mate dat ik de eerste paar bochten even het enthousiasme moet temperen waarmee ik slingers induik. De Tiger Sport stuurt niet echt neutraal en valt eerder overstuurd een bocht in. De combinatie rijwielgedeelte + Michelin Road 5 blijkt niet zozeer op stabiliteit, als wel op wendbaarheid te mikken; maar het went snel.

Als je ondanks een stevig tempo elke handeling met souplesse uitvoert, beloont de Tiger Sport je met een rijgedrag waarbij menig sportmotor zich even achter de oren zal krabben. Zeker wanneer ik (al rijdend) de immense stelknop voor de veervoorspanning achteraan zo goed als dichtschroef, daarmee de achterkant stugger maak en de stabiliteit een handje help. Je kan nu net iets meer gaan verzitten in het zadel en de hobbels blijven net iets minder lang nazinderen in de schokdemper, waardoor de Tiger Sport voelbaar strakker gaat sturen.

Ik vreesde vooraf dat het blok wat mak zou aanvoelen, maar dat bleek ongegrond. Het maakt inderdaad weinig uit of je bepaalde bochten in tweede, derde dan wel vierde versnelling neemt, het koppel is steevast voldoende aanwezig om bij uitkomen van een bocht niet te lang op inkomend vermogen te hoeven wachten. De Tiger Sport bulkt niet van het koppel, maar bevat meer dan genoeg ‘oomph’ om het te allen tijde leuk te houden – ervan uitgaande dat je solo en zonder al te veel bagage geen gigantische bergen over moet.

De optionele quickshifter ontbreekt op mijn testmotor, maar ik mis ‘m geen seconde. De versnellingsbak kwijt zich uitstekend van z’n taak en de koppeling valt met één wijsvinger te bedienen. De slipperkoppeling houdt het achterwiel onder controle bij terugschakelen, maar staat toch toe dat je indien gewenst schuivend een bocht kan insturen. En alles wordt overgoten met die heerlijke, hese driepitter-grol.

De Tiger Sport trilt wel een beetje rond de 6.000 tpm, wat toevallig het toerental is waar ik me instinctief bevind omdat het nu eenmaal middenin de koppelcurve ligt. Niet dat het irritant wordt, maar het valt op. Nu we wat rustiger rijden schroef ik de veervoorspanning terug naar de standaardsetting, en dat blijkt goed voor het comfort. Op dit tempo ondervinden we sowieso al minder hinder qua stabiliteit. Ook de remmen volstaan bij dit normalere, sportief-toeristisch tempo.

Conclusie
Triumph strikes again. In het segment van de middenklasse hoogpoters zetten ze een motor neer die niet alleen erg goed afgewerkt en bijzonder goed uitgerust is, maar ook nog eens erg goed rijdt. Daarmee rechtvaardigt hij z’n paar honderd euro’s hogere aanschafprijs ruimschoots. Het stuurgedrag mag dan even wat gewenning vragen, wat mij betreft houdt de Tiger Sport 660 zelfs modellen van een klasse hoger stevig in het vizier.

Plus- en minpunten
+ Afwerking
+ Stuurgedrag
+ Prijs (als je hogerop kijkt)
– Trilt een beetje
– Remmen zijn nipt
– Wordt wellicht onderschat

Lees de volledige test in Motorrijder Koopgids 2022 of KicXstart Koopgids 2022.

Technische gegevens
Triumph Tiger Sport 660
Motor: 660cc, 4 kl./cil., vloeistofgekoelde 3-in-lijn
Boring x slag:  74,04 x 51,1 mm
Compressieverhouding:         11,95:1
Max. vermogen:         81 pk @ 10.250 tpm
Max. koppel:   64 Nm @ 6.250 tpm
Gewicht:         206 kg (rijklaar)
Zithoogte:       835 mm
Tankinhoud:   17 l.
Kleuren:          rood, blauw, grijs
Prijs België:     € 9.195,-
Prijs Nederland:         € 10.290,-

Tekst Pieter Ryckaert • Foto’s Triumph