Een moederhart spreekt

Elke maand praat de jonge Nederlandse racer Zonta van den Goorbergh de KicXstart-lezers bij over zijn raceavonturen in onder meer de European Talent Cup. Voor een keertje nam mama Misha het toetsenbord over, een stuk dat ons zo geraakt heeft dat we het hier graag delen.

“Hi Misha! Wegens vakantie gaat het nummer iets vroeger dan normaal naar de drukker, kan jij de column van Zonta iets eerder aanleveren?” (Zonta schrijft, ik zet de puntjes op de i en stuur dan zijn epistel door naar hoofdredacteur Randy). De aanvankelijke datum is nét voor onze wedstrijd in Aragon en ik vraag of we direct daarna kunnen aanleveren. Kan net, dus zal Zonta die zondagavond zijn raceverhaal doen en ik daarna de rest.

Zondag 25 juli (of eigenlijk al maandag 26 juli) lig ik in bed, het is een uur of twee en ik ben de dag aan het overdenken. Een overpeinzing met tranen. Bedrukt. Verdrietig. Relativerend. En ineens gaat er een lampje branden: k*t, de column. Die dag begon in Huize Goorbergh als een relatief rustige zondag. Zonta heeft om 13 uur zijn wedstrijd en de tv staat al aan voor de eerste ETC-race. Ik kijk de start en kort daarna is er een valpartij. Hugo Millan valt. Een valpartij die in eerste instantie niets bijzonders lijkt. Tot iemand hem niet kan ontwijken. Hij wordt aangereden en de race krijgt een rode vlag…

Na een herstart draait de wereld weer door en is het ‘business as usual’. De race wordt verkort afgewerkt en wij zijn aan de beurt, dus ligt de focus op wat voor ons belangrijk is. Zonta rijdt een goede race – er zal vast door de deskundigen van alles op aan te merken zijn en Zonta kennende zal hij zelf ook het een en ander te zeggen hebben over zijn race. Het is een race die ik met spanning kijk en volg en ook deze keer loop ik af en toe weg van het scherm om niet te zien wat er gebeurt en alleen naar het commentaar te luisteren. P11! Superkort op de kop. Wat goed en wat fijn! Net geen top 10, maar uitgereden en mama is sowieso dan al blij. De gebeurtenissen van eerder die dag spelen op dat moment geen rol meer in mijn gedachten. Tot er direct na het vallen van de finishvlag op het tijdwaarnemingsscherm komt te staan ‘the rest of the event is cancelled’.

De commentatoren vallen stil. Er wordt niet gepraat en ik hoor de schrik. Nog voor het gezegd is, weet ik het. Hugo Millan is aan zijn verwondingen overleden. Dan is Huize Goorbergh stil. Op Insta zie ik Zonta al direct een post plaatsen dat een wedstrijdresultaat helemaal niet meer belangrijk is. Zijn vrienden posten hetzelfde. Dan krijg ik appjes van Quincy, Zonta’s zus, op vakantie in Spanje, waarin ze haar schrik uitspreekt. Ik app Zonta of hij oké is en of ik iets voor hem kan doen. Later spreek ik hem en hoor ik verdriet en gelatenheid, onmacht. En nog steeds is Huize Goorbergh stil.

Die nacht overdenk ik de gebeurtenissen. Hoe ga ik Zonta vragen een wedstrijdverslag te maken? Waarom moest ik per se deze race meepakken? Hoe ga ik hier iets mee doen? Die pagina’s zijn al ingedeeld en lege bladzijdes wil niemand. Wat is er belangrijk? Wat is er te zeggen? Hoe kan deze mooie sport, de sport die zo heeft bijgedragen aan de ontwikkeling van mijn kind, hem vrienden van over de hele wereld geeft, laat reizen en ervaren, leert omgaan met tegenslag, groei en overwinning, de sport die zo gaaf is, sprankelt, stoer en bijzonder is, hoe kan deze sport zo’n keerzijde hebben? En hoe kan je de glimmende kant van de sport benoemen op een dag dat de zwarte, gitzwarte kant naar boven valt?

Op een dag als deze is er niets te zeggen. Huize Goorbergh is stil. Het verhaal van de gereden race is nu niet belangrijk. Begrijp me niet verkeerd. Morgen pakken we de draad weer op. Het relativeren, het in context plaatsen, het zal allemaal gebeuren en voor je het weet is er weer maar één ding belangrijk; winnen. Of in ieder geval je best doen, om m’n moederhart te laten spreken…

Misha

Fotografie Cuna De Cameones