Kort getest: Ducati Panigale V4 S
03/12/2024
Ducati zocht, na een jarenlange ratrace voor meer power en minder kilo’s, duidelijk naar een manier om die explosiviteit een beetje te beteugelen. Geen gekke
Het is nog vroeg als ik op deze kille Noord-Italiaanse morgen aan de werkplaatsdeur klop van het Yamaha Italia-hoofdkwartier aan de Via Tinelli in Lesmo, een kleine 20 kilometer ten noordoosten van Milaan. Enrico wuift me binnen en dirigeert me na een krakkemikkige wederzijdse kennismaking in half Italiaans, half Engels driftig gesticulerend richting de kleine espressomachine. De koffieautomaat staat ernaast, maar gezien de loshangende stekker en de dikke laag stof staat het apparaat al enige tijd buitenspel. “That, no good, will kill you, haha, this good, molto bene!” Hij drukt op het knopje van de Illy. “Now-e, you warm-e up, I tak-e the TMAX here.” Tien minuten later plof ik, met een bittere nasmaak van een espresso nog natintelend op mijn gehemelte, in het zadel van de hagelnieuwe TMAX. Opstappen is trouwens meteen een beetje een aandachtspuntje. Waag het niet je been over het zadel te zwieren. Dergelijk ordinair gedrag bewaar je maar voor je motorfiets. Nee, je plaatst je rechterbeen door de grote opening, gaat zitten, klapt je jiffy in en start de machine. Truc is om dit in één vloeiende beweging te laten gebeuren. Het kan geen kwaad dit even te oefenen. In Milaan doen ze al jaren niet anders en een groentje pikken ze er zo tussenuit. Een been over het zadel of vertwijfelde blik naar de startknop (rem bijpakken, rem bijpakken!) is bijna net zo erg als een cappuccino bestellen na 12 uur. Ze weten meteen dat je niet ‘een van hen’ bent. Een buitenstaander.
Import machismo
Het klinkt misschien raar van iemand die meestal in horizontale positie door dit blad heen komt schuiven op een of andere exotische superbike, maar het is al jaren een diepgewortelde wens om eens op een TMAX door het Milanese straatbeeld te tijgeren. En dan niet tijdens een introductie van een nieuw model in colonne met nog eens 40 andere journalisten, maar gewoon moederziel alleen, ik en de Milanezen. ‘Blend in’ en proberen te ontdekken wat nu de aantrekkingskracht is tussen juist deze scooter en juist deze stad. Tuurlijk, de TMAX doet het goed in alle Zuid-Europese steden, maar nergens is de band zo intens als hier.
Inmiddels afgedaald tot de buitenrand van de miljoenenstad wordt al vrij snel duidelijk waarom een maxiscooter hier sowieso een goed idee is. Met de randgemeenten erbij is Milaan goed voor 3 miljoen Italianen. Stuur er twee een verlaten Coolsingel op en je hebt al bloed aan de muur, laat staan als er tienduizenden tegelijk het afvoerputje van Milaan instromen. Het is een soort toeterende jungle van staal en polyester die zich een weg baant naar het hart van de stad. Ik sta erbij en kijk ernaar en vraag me af hoe dit in godsnaam allemaal goed gaat. Dat gezegd hebbende; een auto zonder schaafplek is een absolute zeldzaamheid… Ik wurm me nog wat onwennig tussen de auto’s als ik in m’n rechterooghoek een handjevol scooters langs de rij zie flitsen. Ik frommel me ook die kant op en haak aan. De scooteristi maken dankbaar gebruik van de busbaan en geen haan die ernaar kraait. Sterker nog, het is officieel toegestaan, zo blijkt na nader onderzoek.
Bij het stoplicht is het een drukte van belang. Voor me zit een dame op een oude Scarabeo. Mandje voorop met handtas (zeg, hoe zit dat hier met straatroven?), de helm wat achteloos half achterover en de smartphone tussen het rechterwangstuk geklemd. Ze heeft het hoorbaar druk met de andere kant van de lijn. De rechtervoet heeft zich elegant vanonder het beenkleed gewurmd en via een hoge, smalle hak houvast gevonden op het asfalt. Ik ben nog geen 5 minuten onderweg en nu al verliefd. Even over het beenkleed: wij lachen daar om, maar in Milaan is het de gewoonste zaak van de wereld. Om logische redenen, het is warm en houdt je droog. ‘Maar het ziet er niet uit.’ Hm nou ja, misschien is het niet aan een volk bij voorkeur gehuld in uniseks ANWB-windjacks om Milanezen te vertellen wat wel of niet kan in mode. Afijn, terwijl ik sta weg te dromen van een Italiaanse trouwpartij en zes bloedjes van kinderen, pruttelt de Scarabeo er plots vandoor. Ik wil natuurlijk als import machismo goede sier maken en spuit erachteraan. Om tegelijkertijd op te merken dat ik doodleuk door rood rijd. ‘Wat nu?!’ Een stoplicht verder herhaalt het ritueel zich, maar heb ik het trucje door. Zodra het voetgangerslicht oranje knippert, kruipt iedereen naar voren en bij rood (…) is het ‘avanti!’, ook al duurt het vervolgens nog zeker een seconde of drie voor het eigenlijke stoplicht op groen springt en de rest van het verkeer in beweging komt. Als je het gaat analyseren zie je dat de scooter/motor zich in deze stad een plek heeft verworven in al de kleine stukjes niemandsland, als een soort Haarlemmer Olie tussen een verder totaal vastgeroeste infrastructuur.
King of the jungle
Een beetje gewend (hoewel…) aan het Milanese straatbeeld kan ik m’n aandacht een beetje verleggen naar de TMAX zelf. Ik had nog niet eerder kennisgemaakt met de nieuwe en wat opvalt is … dat het vooral erg vertrouwd aanvoelt. Het is een échte TMAX, strak afgewerkt, modern en snel. 46 pk lijkt niet veel, maar in druk stadsverkeer ben je met de ‘gassen en gaan’-benadering van de CVT al snel ‘King of the Jungle’. Overigens doet de TMAX het sinds dit jaar met traction control, dat lijkt wat overdreven maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat op de grote glibberige kasseien, tramrails en zebrapaden waar grote delen van Milaan mee bezaaid liggen, de digitale assistent meer dan eens bijsprong. Een overbodige luxe is het dus niet. De gasopname is lekker direct en qua sturen blijft de TMAX ongenaakbaar in scooterland. Een vlotte chauffeur met vertrouwen en een goed stuurgevoel is binnen de stadsgrenzen door niets en niemand bij te houden.
In Milaan zijn er daar opvallend veel van. De ‘kofferruimte’ is riant door de goed bekeken ligging van de paralleltwin: voorover gekanteld in het lichtgewicht aluminium frame. Moraal van het verhaal is dat je twee jethelmen zonder problemen wegmoffelt onder het zadel. Van het nieuwe keyless-systeem moet je houden. Zaken als stuur- en zadelslot (de)activeer je nu elektronisch, maar op een of andere manier vind ik het toch gedoe, verschillende knoppen bedienen – en timen hoe lang – in plaats van een simpele sleutel. Goed, dat zal de leeftijd wel zijn. Overigens biedt Yamaha ook de luxere DX (o.a. elektrische ruit) en sportievere SX (met D-mode) aan naast de standaard TMAX. Had van mij niet gehoeven, de TMAX is prima van zichzelf, maar ja, zo gaan die zaken…
Subcultuur
Na een dag door Milaan te hebben gewurmd is het me een raadsel waarom mensen überhaupt een auto rijden (of bezitten) in deze stad. Het is een volkomen hopeloze missie om je hier te verplaatsen op vier wielen. Zelfs op een waardeloze dag als vandaag (de hemelsluizen hebben zich inmiddels riant geopend) is een scooter met voorsprong het beste vervoersmiddel. Om de bekend redenen: snel, wendbaar, bergruimte en je kwakt ‘m overal neer. Nou ja, ‘overal’, het is wel de bedoeling dat je ‘m in de daarvoor bestemde vakken parkeert. Die zijn er in overvloed dus geen zorgen. Overigens houden de Italianen zich daar wél heel keurig aan. Maar nu weten we nog steeds niet waarom juist de TMAX zo populair is. Er gaan in Italië jaarlijks 7.000 van deze apparaten over de toonbank – voor de goede orde, dat is pakweg 2/3 van het totaalaantal nieuw verkochte motorfietsen in ons land – en pakweg de helft daarvan strijkt neer in Milaan. Oude Italiaanse vriend (niet geheel toevallig de fotograaf van dit stuk) en zelf TMAX-rijder van het eerste uur, Alessio, legt een en ander uit: “Yamaha was de eerste die met het maxiscooterconcept kwam. Vergeet niet, de TMAX was in 2001 baanbrekend, een soort mengelmoes tussen een motor en scooter.
Het was meteen een hit in Milaan. Snel, ruim, stabiel en met een aansprekend uiterlijk. Eindelijk. Vooral de combinatie snel en de juiste looks gaf de doorslag, praktische scooters waren er al genoeg. Er is toen heel snel een soort subcultuur ontstaan waarbij de clubs als paddenstoelen uit de grond schoten, de één gericht op praktische woon-werkzaken, de ander juist op de sportieve aspecten met uitlaten en pulli’s, weer andere zelfs op de allround eigenschappen. Je rijdt hier binnen een uur de bergen in, en ook daar kan je prima uit de voeten met een TMAX, dat haal je met een andere scooter wel uit je hoofd. Van dat imago profiteert de TMAX nu nog steeds. De TMAX is bij ons volledig ingeburgerd, een merk op zich. De andere fabrikanten reageerden laat of zelfs helemaal niet, BMW probeert het maar krijgt niet echt voet aan de grond. Zelfs de Italiaanse fabrikanten is het niet gelukt om een echte TMAX-concurrent te creëren. Allemaal geflopt. Bizar eigenlijk.” Alessio heeft z’n zin nog niet afgemaakt of twee TMAX’en stuiven weg bij het stoplicht, een zwarte 500 van een jaar of zeven oud en een nieuwere witte 530 vergezeld van luidkeelse Akra. De eerste in pak onder het deken, de tweede in natte spijkerbroek en gympies. Alessio kijkt me aan: “This is normal, this is Milano, you know…”
Ducati zocht, na een jarenlange ratrace voor meer power en minder kilo’s, duidelijk naar een manier om die explosiviteit een beetje te beteugelen. Geen gekke
De R 90 S is ongetwijfeld een van de meest iconische BMW motoren ooit. Niet alleen omdat de 67 pk sterke boxer in 1973 een topsnelheid
Ducati pakt lekker door in de sportieve hoek, nadat eerder de Panigale V4 al stevig onder handen werd genomen voor 2025 en de Italianen op