100 jaar Dutch TT: Wilco Zeelenberg

Wilco Zeelenberg • 250cc • 3e 1990, 1991, 1994

“Mijn eerste podium was in 1990 en dat was toch wel onverwacht. Het was mijn debuut op de fabrieks-NSR en ik ging als een speer met natuurlijk de winst op de Nürburgring in mei dat jaar als hoogtepunt. Daarna was ik op Rijeka misschien een beetje overmoedig. Ik weet nog dat ik de NSR onderuit trok in een hele snelle linker; dat ding ging de heuvel op en landde uiteindelijk ergens op een bergrug, ik gleed 500 meter door en brak m’n pols.”

“Twee weken voor Assen was ik dus allesbehalve fit. M’n arm zat nog in een cast en ik kon nauwelijks wegkruipen achter het ruitje. Ik pakte nog wel heel even kopstart maar kon het tempo vooraan niet bijhouden en reed uiteindelijk een beetje in niemandsland op plek vier. Op zich best nog best goed, gezien de omstandigheden. In de laatste ronde kreeg ik een cadeautje van Luca Cadalora, die ging in gevecht met John Kocinski onderuit in Mandeveen en zo werd ik toch nog derde.”

“Dat cadeautje gaf Cadalora een jaar later niet. 1991 was m’n beste TT als ik er op terugkijk. Ik was in bloedvorm, de motor was snel en ik reed pakweg 75% van de wedstrijd aan de leiding. We waren over met een groepje van drie man; Chili, Cadalora en ik. Ik weet nog dat ik de laatste ronde dacht ‘dat gaat een leuke GT worden’ maar uiteindelijk kwamen we nooit tot dat punt omdat Cadalora me probeerde in te halen voor Stekkenwal, waar het eigenlijk niet kon, en ons allebei naar buiten drukte. Chili schoot onderdoor en won de wedstrijd. Ik werd derde. Dat deed wel zeer, hoor.”

“1994 was de meest verrassende uitslag. Ik reed na twee moeizame jaren op Suzuki en Aprilia weer op een NSR maar eigenlijk ging dat helemaal voor geen meter. Ik hing een beetje achter in de top tien ofzo. Jan Huberts (teammanager, red.) had die winter een hartaanval gekregen en naast het racen was ik vooral ook het team aan het runnen, daarnaast reden we met een klein budget en op Michelins waar ik maar geen gevoel mee had.”

“Dus nee, ik ging niet met hoge verwachtingen naar Assen. Toch zat ik uiteindelijk in een mooi groepje met mannen als Okada, Bayle, Waldman en Aoki te knokken om de tweede plek. Biaggi was een maatje te groot maar in de groep van ons ging het er stevig aan toe, zeker de laatste ronde was een gekkenhuis. Ik weet nog dat ik me positioneerde voor de vierde plek en dacht ‘dit is het’, alleen in de GT ging iedereen rechtdoor en paf, toen lag ik opeens derde. Toen ging het dak er wel af.”

“Rijden op Assen is echt heel speciaal. Kijk, in onze tijd hadden we nog voordeel van de baankennis, het oude Assen was een hele specifieke baan, smal en met veel verkanting, ik wist de weg daar wel. En dan was er nog het publiek, zo uitzinnig, dat gaf je toch altijd wat extra’s. Het voelde voor mij altijd een beetje olympisch bijna, die ene keer per jaar Assen, dat was voor de Nederlandse coureurs toch het ultieme. En ook tijdens de race merkte je dat, hè. Als dan van drie naar twee naar één ging, dan hoorde je het gejuich en zag je de programmaboekjes als een soort wave voor je uit over die taluds gaan, dat vergeet je echt nooit van je leven…”