100 jaar Dutch TT: Wil Hartog

Wil Hartog • 500cc • 1ste 1977 • 3de 1976, 1979

“In de week voor de TT van 1977 had ik enorm veel last van mijn buik. Ik kon bijna niets binnenhouden. Donderdag tijdens de trainingen lag ik de hele dag op bed. Toen ik vrijdagochtend aan het ontbijt verscheen, vroeg Barry Sheene waar ik toch al die tijd had gezeten. Ik legde hem mijn probleem uit en hij reageerde direct dat hij daar ook regelmatig last van had. Hij liet zijn vrouw een of ander drankje halen dat hij op zijn hotelkamer had liggen, dat moest ik maar drinken. En verhip, mijn ontbijt bleef binnen.”

“Ik voelde me echter nog wel zwak, waardoor ik me slechts als tiende wist te kwalificeren. Op zaterdagochtend voelde ik me nog niet fit, en het zou gaan regenen. Met tegenzin maakte ik me klaar voor de start. Ik wilde rustig starten, door de motor in vijf passen aan te lopen, maar besloot vlak voor de start er toch voor te gaan. Op hoop van zege dat ik de motor aan zou krijgen. Dat lukte, en ik schoot ervandoor. Ineens voelde ik me helemaal niet ziek meer. Nog voor de eerste S-bocht lag ik op kop.”

“Op de Bedeldijk regende het veel harder dan op start/finish. De plassen stonden op het asfalt. Tijdens de TT van Assen was het eigenlijk altijd mooi weer, dus niemand – zelfs ik niet – had er ervaring in de regen. In mijn hoofd hoor ik ineens het zinnetje ‘als het op Assen regent is het niet glad’, iets wat Jaap Moojen ooit tegen me had gezegd.”

“Dankzij die uitspraak van Jaap durfde ik gas te blijven geven over het Drentse asfalt, dat ook in het nat bijzonder veel grip gaf. Mijn voorsprong werd daardoor steeds groter. Alleen de Fransman Christian Estrosi kon me bijblijven, en zelfs inhalen. Maar ik kon hem mooi volgen en nadat hij in de Geert Timmer-bocht onderuitging, lag ik wederom aan de leiding met nog vier ronden te gaan.”

“Toen werd ik nerveus. Ik zag de krantenkoppen al bijna voor me: ‘Witte Reus geveld op Assen’. Ik was zo bang om het uit handen te geven dat mijn lijnen totaal niet meer klopten en ik zowat iedere bocht te breed uitkwam. De wedstrijd had echt geen ronde langer moeten duren of Sheene, die tweede werd, had me met gemak gepasseerd. Volledig in extase passeerde ik de eindstreep. In die tijd was er nog geen uitloopronde, je moest bij de S-bocht al de baan af. Maar uit vreugde reed ik de man met rode vlag zo voorbij om nog een ereronde over het 7.700 meter lange circuit te maken.”

“Terug bij start/finish stond het publiek al op de baan, luidkeels ‘hij heeft gewonnen de zilvervloot’ te zingen. Als ik dat terugkijk op oude tv-beelden krijg ik nog kippenvel. In de nadagen van mijn leven is dat moment, dat gelukzalige gevoel dat ik werkelijk nooit meer zo heb ervaren, me heel erg kostbaar. Dat ik met mijn sportieve prestatie mensen zoveel plezier en emotie heb kunnen geven, dat vind ik heel erg mooi.”